Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή σου είναι η γιαγιά σου. Εκείνη που σε μεγάλωσε

Είναι ο φύλακας άγγελός σου. Η πιο όμορφη και γαλήνια ύπαρξη της καρδιάς σου. Σε περιμένει ως το πιο μοναδικό δώρο για να σου δώσει απλόχερα ακόμα και την ίδια της την ψυχή. Μπαίνει στη ζωή σου με φόρα απ’ την πρώτη μέρα που γεννιέσαι και σε φροντίζει αδιάκοπα με απεριόριστη λατρεία για πάντα.

Απ’ τη στιγμή που σε αντίκρισε η πραγματικότητά της πλημμύρισε με χαρά και πήρε άλλο νόημα. Σημαίνεις για εκείνη τον πιο πολύτιμο άνθρωπο που υπάρχει στον κόσμο της. Ένα πλάσμα που για χατίρι του θα θυσίαζε τα πάντα προκειμένου να είναι ευτυχισμένο.

Για πολλούς δεν είναι απλώς η μαμά της μαμάς ή του μπαμπά τους. Είναι η δεύτερη μάνα τους. Ένας άνθρωπος που αποτελεί πολλά περισσότερα απ’ τη γραφική γιαγιούλα που μοιράζει καραμέλες και σοκολατάκια. Από εκείνη που μας επισκέπτεται τα σαββατοκύριακα ή τις γιορτές και τρώμε μαζί της. Είναι κάτι πιο βαθύ και δυνατό απ’ το άτομο εκείνο που μπορεί να φέρουμε απλώς το όνομά του. Είναι η γυναίκα που χωρίς εκείνη δε θα ήμασταν ο άνθρωπος που έχουμε εξελιχθεί σήμερα.

Και μιλάω ακριβώς για τη γιαγιά που μεγάλωσες στο πλάι της από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Που περνάς ώρες της καθημερινότητας μαζί της. Που βρίσκεται κοντά σου κάθε στιγμή της ζωής σου κι αποτελεί κομμάτι της οικογένειάς σου αναπόσπαστο κι αγαπημένο.

Τις περισσότερες φορές θα σε κοιμίσει στο κρεβάτι της, το οποίο για έναν ανεξήγητο λόγο έχει το πιο ξεκούραστο στρώμα και το πιο ζεστό πάπλωμα από οποιοδήποτε έχεις κοιμηθεί ποτέ σου.

Τις φορές που μένει μαζί σου τα βράδια, θα κάνει λίγο χώρο και θα σε πάρει αγκαλιά για να μη φοβάσαι. Θα ξενυχτήσει στο πλευρό σου όταν έχεις πυρετό και θα φροντίσει να σε κρατήσει ζεστό και καθαρό μέχρι να γίνεις καλά. Η αγκαλιά της αποτελεί για σένα το πιο ασφαλές καταφύγιο.

Έτσι, μ’ ένα μαγικό τρόπο τα πάντα ηρεμούν κι ησυχάζουν. Η αγκαλιά αυτή δε συγκρίνεται με καμία στο σύμπαν. Μέσα της αισθάνεσαι τόση ασφάλεια και τρυφερότητα που την αποζητάς κάθε φορά που είναι κοντά σου. Τα ζαρωμένα μα ζεστά της χέρια σου προσφέρουν τα πιο απαλά χάδια. Και πώς να το κάνουμε; Όσο και να μεγαλώσεις, σ’ όποια φάση της ζωής σου και να βρίσκεσαι, αυτά τα χάδια τα έχεις ανάγκη.

Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό η σκέψη της τρέχει κοντά σου. Στο πού βρίσκεσαι κι αν είσαι ασφαλής. Οι μόνες στιγμές ηρεμίας της είναι όταν βρίσκεσαι μαζί της. Τότε που αδημονεί και λαχταρά να σε δει στην πόρτα και να χαμογελάσει διάπλατα. Και μετά να σε κατακλύσει με την επίμονη φροντίδα της.

Πάντα θα πρέπει να φας αυτό που θα σου προσφέρει. Όσο χορτασμένος κι αν είσαι. Τα φαγητά της μυρίζουν ζεστασιά κι έχουν μια οικεία γεύση που δεν μπορείς να γευθείς πουθενά αλλού.

Καθετί που είναι αποτυπωμένο στη μνήμη των παιδικών κι εφηβικών σου χρόνων έχει την εικόνα τη δική της. Το σπίτι της είναι για σένα ο χώρος που έπλασες τις πιο ωραίες σου αναμνήσεις. Το πρώτο σου ποδήλατο και τα παιχνίδια που έπαιζες μικρός, η στράτα που περπάτησες στην αυλή της, ακόμη κι οι πρώτοι σου εφηβικοί προβληματισμοί!

Θα είναι πάντα στο μυαλό σου η μορφή της σε κάθε σου βήμα! Το πρωινό της ξύπνημα, οι βόλτες στην παιδική χαρά, η παρουσία της στο χώρο του σχολείου. Τα κλάματα συγκίνησης που σου έλεγαν πού πας, κάθε φορά που έπρεπε να την αποχωριστείς για πολύ καιρό. Ακόμη κι οι φωνές της όταν σε μαλώνει είναι για σένα η ζωντάνια που νοστάλγησες από τότε που μεγάλωσες και δεν την έχεις πια στην καθημερινότητα σου τόσο πολύ.

Όλα τα έζησες εκεί. Η γειτονιά και τα αμέτρητα παιχνίδια, το μικρό δασάκι δίπλα στην αλάνα κι όλες σου οι παιδικές μινιατούρες ξεπετάγονται σ’ αυτά τα μέρη. Είναι βαθιά φυλαγμένα στην ψυχή σου και σου δίνουν δύναμη να σκέφτεσαι πόσο μοναδικό σε έκαναν.

Είσαι περήφανος όταν λες, «με καλομάθατε σίγουρα μα δε με κακομάθατε»! Όταν σκέφτεσαι την αγάπη που έχεις στον εαυτό σου, δεν μπορείς να βρεις άλλο λόγο για να νιώθεις έτσι παρά για τα τόσα υπέροχα πράγματα που σου προσέφερε.

Πονάς όμως στη σκέψη των χρόνων που περνάνε και τρέμεις κάθε ασθένεια που μπορεί να την πάρει από κοντά σου. Καρδιοχτυπάς σε κάθε ξαφνικό τηλεφώνημα κι ανακουφίζεσαι όταν μαθαίνεις πως τελικά όλα είναι εντάξει.

Τη βλέπεις να μεγαλώνει κι ανησυχείς όλο και περισσότερο, μήπως έρθει μία μέρα που δε θα τη βλέπεις πια καθόλου! Όταν δε θα την έχεις πια, κάθε στιγμή, θα σου θυμίζει πόσο πολύτιμο ήταν κάθε λεπτό που ήταν συνεχώς κοντά σου, ακόμη κι αν κάποτε δεν το αντιλαμβανόσουν.

Και νιώθεις τόση αμοιβαία εξάρτηση από εκείνη που θες ν’ αδράξεις μαζί της την κάθε στιγμή που περνάει για όσα χρόνια μπορείς να την έχεις πλάι σου. Θέλεις να ξοδεύεις, όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί της. Δεν μπορείς να φανταστείς άλλη καλύτερη οικογένεια απ’ το δικό της πρόσωπο. Τώρα καταλαβαίνεις πόσο τυχερός στάθηκες που έγινες αυτός που είσαι τώρα χάρη στη δική της συμβολή.

Ευχαριστείς το Θεό κάθε μέρα και είσαι ευγνώμων που την έχεις ακόμη στη ζωή σου. Που εξακολουθεί να σε μεγαλώνει μ’ αυτόν τον αγνό κι αυθεντικό τρόπο, που μόνο εκείνη ξέρει. Χαίρεσαι που βίωσε την κάθε ηλικία σου κι εξακολουθεί να σε καμαρώνει, όσο ακόμα εξελίσσεσαι. Ποτέ σου δε θα μπορούσες να φανταστείς καλύτερη οικογένεια από εκείνη.

Θα είσαι δίπλα της πάντα και για πάντα!

Συντάκτης: Μαίρη Νταουξή
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου

netakias.com

Συμβουλές ζωής από γυναίκες άνω των 100 ετών

Οι γυναίκες που κατάφεραν να ξεγελάσουν το χρόνο, δίνουν τις δικές τους συμβουλές για μια καλύτερη -και κυρίως μακρύτερη- ζωή.

100 Pieces of Advice from 100-Year-Olds

1. Όταν έφτασα τα 100, πήγα μπροστά από τον καθρέφτη και ευχαρίστησα το Θεό που ήμουν ακόμη εδώ. Έκτοτε τον ευχαριστώ κάθε μέρα. Μου έδωσε μια μεγάλη και καλή ζωή και δεν έχω τίποτα να παραπονεθώ. Πρέπει να έχουμε το Θεό στη ζωή μας. Χωρίς Αυτόν, δεν έχουμε τίποτα.
2. Αναγκάζω τον εαυτό μου να βγαίνει έξω σε καθημερινή βάση, ακόμη κι αν είναι μόνο για μια βόλτα με τα πόδια γύρω από το τετράγωνο. Το κλειδί για να μένεις νέος είναι να είσαι συνέχεια σε κίνηση.
3. Επενδύστε σε ποιοτικά κομμάτια, δεν βγαίνουν ποτέ εκτός μόδας.
4. Μην κοιτάς το ημερολόγιο, γιόρταζε την κάθε μέρα.
5. Ντύνομαι κομψά κάθε μέρα και δεν έχω φορέσει ποτέ τζιν.
6. Προχώρα και μην τα παρατάς ποτέ.
7. Να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση.
8. Πίνω νερό βρύσης.
9. Να παίρνεις τα πράγματα με ηρεμία, να διασκεδάζεις τη ζωή, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Να κοιμάσαι καλά. Κέρνα τον εαυτό σου ένα Bailey’s πριν κοιμηθείς αν είσαι κρυωμένη -θα ξυπνήσεις και θα είσαι καλά την επόμενη μέρα.
10. Δεν έχω πιει ποτέ, δεν έχω καπνίσει, ούτε έχω κάνει χρήση ναρκωτικών. Και δεν αφήνω τίποτα να με στεναχωρήσει, ειδικά η κίνηση στους δρόμους.
11. Δεν μου αρέσει το άγχος. Δεν αντέχω τους καβγάδες. Αν κάποιος είναι ιδιότροπος, τον εγκαταλείπω. Μου αρέσει να έχω γύρω μου θετικούς ανθρώπους, άτομα που σε ανεβάζουν.
12. Να ασκείσαι κάθε πρωί. Εγώ δεν φεύγω ποτέ από το υπνοδωμάτιο μου αν δεν έχω κάνει τις ασκήσεις μου.
13. Να είσαι ειλικρινής. Σπανίως έχω πει ψέματα. Όταν είσαι ειλικρινής με τους ανθρώπους, αυτό γυρίζει πίσω σε σένα. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις με ένα ψέμα. Δεν χρειαζόμαστε επιπλέον στρες στη ζωή μας.
14. Κράτα το μυαλό σου ανοιχτό και τα πράγματα θα σου φαίνονται λιγότερο παράξενα.
15. Να είσαι καλός ακροατής. Κάτι θα μάθεις από τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου. Πάντα παίρνεις περισσότερα ακούγοντας, πάρα μιλώντας.
16. Πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις. Αν βρεις μια δουλειά που την αγαπάς, δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου.
17. Να παίρνεις υπνάκους στη διάρκεια της μέρας.
18. 18. Έχεις μια οικογένεια, μείνε δεμένη μαζί της.
19. Προσπαθώ να βρίσκω το χρόνο για να εκτιμώ τα μικρότερα πράγματα που κάνουν αυτή τη ζωή όμορφη. Όταν το κάνω αυτό, ο καιρός περνάει πιο αργά.
20. Το γέλιο μας κρατάει υγιείς. Μπορείς να επιβιώσεις από οτιδήποτε αν μάθεις ν’ αντιμετωπίζεις τα πάντα με χιούμορ. Όταν γελάς δε νιώθεις εκνευρισμό, λύπη, θυμό.
21. Να κοιτάς τη δουλειά σου και να μην τρως έτοιμα φαγητά. Συμπεριφέρσου στον καθένα όπως θα ήθελες να σου συμπεριφέρονται, δούλεψε σκληρά και αγάπα ό,τι κάνεις.
22. Να έχεις όρεξη, πολλούς και καλούς φίλους και να μένεις διαρκώς απασχολημένη.
23. Να έχεις συνέχεια να κάνεις κάτι και να δοκιμάζεις πράγματα για πρώτη φορά.
24. Να είσαι καλή, να μην παραπονιέσαι, να δουλεύεις πολύ και να προχωράς και να περνάς καλά.
25. Είχα έναν υπέροχο γάμο για 61 χρόνια, ήμουν γεμάτη ενέργεια και χόρευα όλη μου τη ζωή. Αλλά παρόλα αυτά θεωρώ πως η ζωή μου είναι στα χέρια του Θεού.
26. Κάνε ό,τι πρέπει να κάνεις. Μην το αναλύεις, απλά κάντο.
27. Μην ανησυχείς, μη ζητάς πολλά και να είσαι χαρούμενη με όσα έχεις. Να είσαι πρόθυμη να μοιραστείς τα πάντα με τους φίλους σου και αυτούς που έχουν σταθεί πιο άτυχοι από σένα.
28. Προσπάθησε να καταλάβεις τι σόι άνθρωπος είσαι και αποδέξου τον εαυτό σου. Άμα θες να βελτιωθείς, κάντο. Κράτα το βλέμμα σου καρφωμένο στ’ αστέρια και προσπάθησε να πετύχεις όσα έχεις βάλει στόχο.
29. Κράτα τον εαυτό σου σε εγρήγορση, ενεργό και μορφωμένο.
30. Μια σχέση είναι πολύ διαφορετική από ένα γάμο γιατί μπορείς να τη σπάσεις ανά πάσα στιγμή.

Μαρίλη Ευφραιμίδη

Πηγή: tovima.gr

by Αντικλείδι

Να αγαπάτε τους παππούδες σας παιδιά!

Οι παππούδες προσφέρουν στα παιδιά μας πολύ περισσότερο από μια αγκαλιά ή σπιτικά μπισκότα
Τα εγγόνια απολαμβάνουν τις σχέσεις με τους παππούδες τους και αποκομίζουν πολλαπλά οφέλη όπως τα παρακάτω:

Αξίες και Σοφία
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ενσταλάξετε αξίες και ηθική στα παιδιά σας από το να αφήσετε τους παππούδες και τις γιαγιάδες να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση τους. Οι ιστορίες, τα μαθήματα ζωής και η σοφία που μοιράζονται οι παππούδες συμβάλλουν θετικά στην ανάπτυξη του παιδιού σας.

Υποστήριξη
Οι παππούδες και γιαγιάδες είναι πάντα εκεί για να προσφέρουν στήριξη όταν ένα παιδί κλαίει ή να παραπονιέται - ακόμα και αν το παιδί παραπονείται για εσάς. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει προς όφελός σας: όταν ένα παιδί είναι πεπεισμένο ότι έχετε φανεί τρομερά άδικοι απέναντί του, οι παππούδες ναι μεν θα ακούσουν με προθυμία το παράπονο αλλά θα μπορέσουν να μεταπείσουν αποτελεσματικά το παιδί.

Οι παππούδες γίνονται σπουδαίοι φίλοι
Ως γονείς, δεν μπορείτε πάντα να είστε φίλοι με το παιδί σας αλλά και οι φιλίες με τα άλλα παιδιά πολλές φορές προκαλούν στεναχώρια, ζήλεια, σύγκρουσεις. Οι παππούδες και γιαγιάδες, δεν είναι ούτε οι φίλοι από το σχολείο ούτε γονείς: έτσι μπορούν να προσφέρουν συντροφικότητα, διασκέδαση, πίστη με όλη τους την καρδιά.

Μέντορες
Τα παιδιά είναι πάντα πρόθυμα να μάθουν νέες δεξιότητες και οι παππούδες ή γιαγιάδες μπορούν να γίνουν εξαιρετικοί μέντορες. Ίσως ο παππούς ξέρει έναν πιο εύκολο τρόπο να διδάξει το εγγόνι του να δέσει τα κορδόνια του από εσάς. Ίσως η γιαγιά να έχει περισσότερο χρόνο για να βοηθήσει το παιδί με τα μαθήματα στο σπίτι από τους κουρασμένους γονείς. Ή ίσως ένα παιδί ανακαλύψει μια δεξιότητα στο ράψιμο, σε κάποιο σπορ ή στο σκάκι γιατί τη θαυμάζει στον παππού του.

Οικογενειακές ιστορίες
Τα παιδιά που περνούν το χρόνο τους με τους παππούδες και ακούνε οικογενειακές ιστορίες ή ιστορίες για το πώς ήταν τα πράγματα παλιά είναι τυχερά! Μαθαίνουν για τις ρίζες τους, την ιστορία της οικογένειάς τους, αλλά και την ιστορία γενικότερα από ανθρώπους που την έζησαν.

Σταθερότητα
Οι παππούδες προσφέρουν μια αίσθηση σταθερότητας σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα παιδιά των οποίων οι γονείς παίρνουν διαζύγιο. Δεν χρειάζεται να είναι τόσο τραυματικές οι αλλαγές στη ζωή ενός παιδιού για να κλονιστεί η ψυχολογική και πνευματική ισορροπία του . Μια νέα δουλειά ή η ανεργία, η μετακίνηση σε άλλη πόλη, η αλλαγή σχολείου μπορεί να αναστατώσει και να μπερδέψει ένα παιδί. Γι’ αυτό κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, βοηθά πολύ να ξέρει ότι η γιαγιά του είναι εκεί και το περιμένει.

Ευτυχέστερα παιδιά
Τέλος, τα παιδιά με παππούδες τείνουν να είναι πιο ευτυχισμένοι και πιο σταθερά στα συναισθήματα τους. Έρευνες σε Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και της Βοστώνης επιβεβαιώνουν πως όσα παιδιά έχουν παππούδες με ενεργητική συμμετοχή στη ζωή τους είναι πιο ευτυχισμένα και με χαμηλότερα ποσοστά κατάθλιψης σε σχέση με τα παιδιά που δεν έχουν.

mamamia.gr

Το Σπίτι της Γιαγιάς ήταν και είναι πάντα ο Παράδεισός μας

Ένα απ΄τα πράγματα που πιθανώς έχουν μείνει αναλλοίωτα από τότε που ήσουν παιδί μέχρι σήμερα είναι το σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Το σπίτι που γνωρίζεις όσο κανένα άλλο. Το μοναδικό σου βασίλειο, εκεί πιθανότατα έκανες τα πρώτα σου βήματα, έβγαλες το πρώτο σου δόντι κι έριξες την πρώτη σου ρουκέτα γάλακτος στο κατάλευκο σεμέν της γιαγιάς σου.

Εκεί όλα ήταν επιτρεπτά κι εφικτά. Το «όχι» και το «μη» ακουγόταν σε σπάνιες περιπτώσεις. 

Αυτό το μέρος, που μόλις περάσεις το κατώφλι χώνονται στα ρουθούνια σου απίστευτες μυρωδιές καλομαγειρεμένων κι αχνιστών φαγητών που πάντα υπάρχουν εκεί και λέμε υπάρχουν γιατί πάντοτε είναι πάνω από δύο. 

Φυσικά πάντα υπάρχει γλυκό στο σπίτι της γιαγιάς. Φρέσκο και παραδοσιακό είναι πάντα καλοστολισμένο κι ακουμπισμένο πάνω στο πλαστικό προστατευτικό στο τραπέζι της κουζίνας, αυτό που απλώνεται πάνω απ’ το φλοράλ τραπεζομάντιλο.

Δίπλα απ’ το γλυκό υπάρχει πάντα η φρουτιέρα, τίγκα από φρούτα εποχής τα οποία υποχρεωτικά θα φας μετά το γεύμα. Αν, δε, υπάρχουν πορτοκάλια θα πιεις έστω ένα ποτήρι -επιτόπου, όμως, χωρίς να χάσεις χρόνο γιατί όπως όλοι ξέρουμε θα φύγουν οι βιταμίνες.

Επίσης δε λείπει το κουτί με τα βουτήματα του απογευματινού καφέ, σου έδινε κι εσένα, αμέ, αραιωμένο βέβαια. Για να μη ζηλεύεις. Αυτό το κλασσικό τσίγκινο κουτί μόλις τελειώσουν τα βουτήματα θα φιλοξενήσει στο εσωτερικό του τα ραφτικά (κλωστές, βελόνες, μασούρια, παραμάνες).

Κάθε άνοιξη υποφέρεις λίγο η αλήθεια είναι στο σπίτι της γιαγιάς γιατί κάθε φορά που πας σε πεθαίνει η αλλεργία σου αφού τριγύρω υπάρχουν γλάστρες, γλαστράκια και παραγλαστράκια με ανθοφόρα φυτά, μυρωδικά, αλλά και φυτά που χρειάζονται πολλή φροντίδα, για την οποία μόνο μια γιαγιά θα είχε τον χρόνο να παρέχει.

Στο σαλόνι εδώ και χρόνια στέκει αγέρωχη η τεράστια τηλεόραση, όχι σε μήκος, αλλά σε φάρδος. Ναι, εννοούμε την παλιά τηλεόραση, αυτή με το εκτόπισμα. Συνοδεύεται από αντίστοιχου μεγέθους σκούρο ξύλινο έπιπλο και περιφερειακό εξάρτημα το τηλεκοντρόλ μέσα στο φθαρμένο σελοφάν. 

Σαν τώρα θυμάμαι τη γιαγιά μου να λέει: «Ε, αυτή η τηλεόραση αθάνατη!».

Λίγο παραδίπλα συναντάμε τη βιτρίνα με τα αντικείμενα-μπιζουδάκια.

Ενδεχομένως εκεί να βρίσκεται και το περίφημο «καλό σερβίτσιο». Προφανώς και δεν επιτρεπόταν να τα αγγίξεις! Μόνο να τα καθαρίσεις. Κάπου σε αυτό το έπιπλο υπάρχει και το συρτάρι με κορδέλες. Οι κορδέλες απ’ τα κουτιά ζαχαροπλαστείου είναι must. Κι αν τολμήσεις να τη ρωτήσεις γιατί δεν τις πετάει, στραβώνει κιόλας.

Διάσπαρτες σε όλο το σπίτι της γιαγιάς και κυρίως πάνω σε καθρέφτες υπάρχουν φωτογραφίες απ’ την παιδική ή βρεφική σου ηλικία στις περισσότερες απ’ τις οποίες σε απαθανατίζουν είτε να τρέχεις ανέμελα χωρίς βρακί σε κάποια παραλία είτε να τρως λαίμαργα και να έχεις λερώσει μέχρι και την οροφή του σπιτιού.

Ανοίγεις τον καταψύκτη κι αντικρίζεις μες στη χαρά την αγαπημένη σου συσκευασία παγωτού. Βγάζεις μπολ, βγάζεις κουτάλι, ανοίγεις, τι να δεις; Κατεψυγμένα φασολάκια! Αν έχεις τον Θεό σου! 

Παλιές συσκευασίες παγωτών ή φέτας που πλέον χρησιμοποιούνται κι ως τάπερ. «Μια χαρά την κάνει τη δουλειά του», θα σου πει αν τη ρωτήσεις γιατί πάει να σου βάλει μέσα σε αυτό φαγητό. 

Κι ας υπάρχουν χιλιάδες κλασικά τάπερ που δε λείπουν από κανένα σπίτι γιαγιάς –ή και το δικό σου, πάνε κληρονομιά, αμέ!

Στην κουζίνα υπάρχει ένα ξεχωριστό ντουλάπι με σακούλες, ανεξέλεγκτα πολλές πλαστικές σακούλες. Γιατί μπορούν να σηκώσουν τα πάντα, γιατί πάντα χρειάζονται. 

Σε κάποια γωνιά του σπιτιού, που κάθε άλλο παρά μικρή τη λες, υπάρχει σίγουρα η γωνιά της προσευχής. Καντηλάκια, εικόνες αγίων, κομποσκοίνια, καρβουνάκια, θυμιατά, φυλαχτά και λοιπά ενθύμια από μοναστήρια που έχουν επισκεφθεί οι ίδιοι ή φιλικά πρόσωπα κι αγιασμός, όταν λέμε αγιασμός εννοούμε πολύ αγιασμός που εμπεριέχεται σε μπουκαλάκια κάθε μεγέθους.

Φυσικά όλες οι επιφάνειες του σπιτιού καλύπτονται με σεμέν.

Κάθε γιαγιά που θέλει να θεωρείται ευυπόληπτη οφείλει να έχει συλλογή την οποία φροντίζει σαν μουσειακό έκθεμα. Αφενός τα έχει πλέξει με τα χεράκια της, αφετέρου γιατί μιλάμε για την προίκα σου. 

Κι αν την πετύχαινες και σε καλή μέρα; Χαρτζιλίκι loaded! Αλλά πρόσεχε: O «μαγικός» τρόπος που σου έδινε το «φυλαχτό» κρύβοντάς το, ήταν κι είναι από αυτά που δε θα ξεχάσεις ποτέ.

Όλα αυτά τα συναντάς και σε περίοπτες θέσεις, αλλά και κρυμμένα στα ράφια της κουζίνας ή τα συρτάρια του σκρίνιου. Αλλόκοτα και τα περισσότερα παρωχημένα, αυτά τα πράγματα μπορεί να αντανακλούν μια άλλη εποχή και μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία, αλλά συνθέτουν έναν άνθρωπο που αγαπάς πολύ.
Εξάλλου, χωρίς αυτά οι επισκέψεις στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού δε θα ήταν ποτέ ίδιες.

Γράφει η Κατερίνα Πατήρα

themamagers
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι ηλικιωμένοι γονείς που μένουν πίσω - Η άλλη όψη του brain-drain

Ο Τάσος Ταπεινόπουλος, διεθνολόγος και η σύζυγός του, γιατρός, είναι μέρος του φαινόμενου του brain-drain (κυκλική μετανάστευση επιστημονικού και τεχνολογικού ανθρωπίνου δυναμικού).

Πριν από ενάμιση χρόνο άφησαν την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη και ζουν στο Μπέρμιγχαμ, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους ίδιους και τα δύο μικρά παιδιά τους.

Ο Τάσος εργάζεται ως διαχειριστής συγχρηματοδοτούμενων έργων στο Birmingham City University (BCU). Πίσω όμως άφησε την ηλικιωμένη μητέρα του.

Ευτυχώς η κυρία Μαρίκα, ποντιακής καταγωγής, είναι δυναμική και μπορεί να φροντίζει τον εαυτό της. Αν και ο αποχωρισμός δεν είναι εύκολος -«του είπα πέντε χρόνια αντέχω, για μετά …δεν ξέρω»- χαίρεται που βλέπει την οικογένεια του παιδιού της ευτυχισμένη.

Η (οικονομική και όχι μόνο) μετανάστευση ανθρώπων στην πιο παραγωγική τους ηλικία έχει και την άλλη όψη: αυτή των ηλικιωμένων γονέων, που τις περισσότερες φορές μένουν πίσω μόνοι.

Κατά κανόνα είναι ο αποχωρισμός και η απόσταση που πονά, γιατί και οι δυο πλευρές έχουν ενδιαφέρον, αγάπη, νοιάξιμο. «Πίσω στην Ελλάδα έχω αφήσει μια μάνα, τη Μαρίκα, είναι 77 ετών (κρύβει δύο χρόνια).

Η μάνα μου, όταν της ανακοίνωσα πως θα φύγουμε άρχισε να ξεχνάει. Και πριν ξεχνούσε, αλλά αυτό το γεγονός επιδείνωσε αισθητά τη κατάσταση της.

Πιστεύω πιο πολύ από το σοκ και την αλλαγή που θα έφερνε αυτό στη ζωή και την καθημερινότητά της» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Τάσος Ταπεινόπουλος.

netakias

Πολεμώντας τη μοναξιά της τρίτης ηλικίας

Στο Museo Civico, στη Βιτσέντζα της Ιταλίας, δύο φορές την εβδομάδα ηλικιωμένοι ασθενείς με Πάρκινσον συγκεντρώνονται και χορεύουν για να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους. Είναι μία από τις πολλές πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται ως «απάντηση» στην αποξένωση της τρίτης ηλικίας. Η μοναξιά των ηλικιωμένων λαμβάνει χαρακτηριστικά επιδημίας και συνδέεται ακόμη και με μείωση της διάρκειας ζωής.

«Για αναρίθμητους ανθρώπους του πλανήτη, η μοναξιά έχει εξελιχθεί σε θλιβερή πραγματικότητα της σύγχρονης ζωής». Τάδε έφη, ακριβώς ένα χρόνο πριν, η 42χρονη Τρέισι Κράουτς, η πρώτη υπουργός Μοναξιάς του Ηνωμένου Βασιλείου, όταν ανέλαβε το καινούργιο πόστο της, με στόχο να καταπολεμήσει την αποξένωση που προκαλούν οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής στην τρίτη ηλικία. Πράγματι, καθώς η επικοινωνία μπαίνει ολοκληρωτικά στο πλαίσιο της ψηφιακής εποχής και ενώ τα χάσματα των γενεών αυξάνονται σημαντικά, οι ηλικιωμένοι του πλανήτη αντιμετωπίζουν ανησυχητικά περισσότερη μοναξιά. Στην Ιαπωνία, το φαινόμενο των μοναχικών θανάτων των ηλικιωμένων είναι τόσο σύνηθες, που απέκτησε πλέον το ξεχωριστό όνομα Kodokushi, ενώ, σύμφωνα με έρευνα του 2010, πάνω από το ένα τρίτο των Αμερικανών πολιτών άνω των 60 αισθάνεται μοναξιά. Τέτοια είναι η έκταση της πρόκλησης που αντιμετωπίζει η τρίτη ηλικία, που ο πρώην γενικός χειρουργός των ΗΠΑ Βίβεκ Μούρθι χαρακτήρισε τη μοναξιά ως επιδημία και ανέφερε ότι η κοινωνική απομόνωση «σχετίζεται με μείωση της διάρκειας ζωής συγκρίσιμη με εκείνη που προκαλείται από το κάπνισμα 15 τσιγάρων την ημέρα».
Ωστόσο, ανά τον κόσμο, δεκάδες συγκινητικές πρωτοβουλίες απαντούν στην αποξένωση της τρίτης ηλικίας δημιουργώντας νέες συνθήκες για κοινωνική ένταξη και αλληλεπίδραση. Μία από αυτές βρίσκεται στην κεντρική εκθεσιακή αίθουσα του Museo Civico, στη γραφική Βιτσέντζα της Ιταλίας, όπου δύο φορές την εβδομάδα συναντά κανείς μια εντυπωσιακή ξύλινη σκηνή. Επάνω της φιλοξενείται ένα πρωτόγνωρο θέαμα: τα απογεύματα δεκάδες άτομα χορεύουν με τον δικό τους ρυθμό. Οι περισσότεροι είναι ηλικιωμένοι ασθενείς που πάσχουν από τη νόσο του Πάρκινσον· ωστόσο, πλαισιώνονται από εφήβους, τουρίστες, μετανάστες και ανθρώπους όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Καλούνται όλοι μαζί να αντλήσουν έμπνευση από τους μοντέρνους πίνακες με τα έντονα γεωμετρικά σχέδια που κοσμούν την αίθουσα και να μεταφέρουν με την κίνησή τους τη ροή της ενέργειας και της ζωτικότητας που κρύβουν μέσα τους.

Η ομάδα «Αγγελοι της Χαράς» χρησιμοποιεί την τέχνη και το θέατρο για να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων που φιλοξενούνται σε γηροκομεία.

Οι ερασιτέχνες χορευτές είναι κομμάτι της πρωτοβουλίας σύγχρονου χορού που ονομάζεται «Dance Well» και βασίζεται στον χορό ως θεραπεία και τεχνική κοινωνικής ενσωμάτωσης για άτομα που πάσχουν από τη γνωστή νόσο. Κάθε Δευτέρα και Παρασκευή, περίπου 70 άτομα περιφέρονται στις αίθουσες του μικρού μουσείου, ενώ ένας δάσκαλος και χορογράφος τούς καλεί να κινηθούν κατά μήκος των διαδρόμων και να ανταποκριθούν στα καλλιτεχνικά ερεθίσματα με την κίνησή τους. Μερικοί χαράσσουν τα δικά τους χορευτικά μονοπάτια, ενώ κάποιοι δημιουργούν τροχιές που αλληλεπιδρούν με άλλους χορευτές, με αποτέλεσμα τη θεραπευτική φυσική επαφή με άλλους ανθρώπους που σπάνια βιώνουν οι πάσχοντες ηλικιωμένοι.
«Όλα ξεκίνησαν από την ιδέα –που αργότερα επιβεβαίωσε και η επιστήμη– πως ο σύγχρονος χορός μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους που πάσχουν από Πάρκινσον να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους», αναφέρει ο Ντανιέλε Βόλπε, διευθυντής θεραπευτικού κέντρου στο Ινστιτούτο Πάρκινσον της Ιταλίας. «Πρέπει να βρούμε νέα μοντέλα θεραπείας και αποκατάστασης πέρα από τις συμβατικές μεθόδους», προσθέτει, ενώ προειδοποιεί πως οι 6,9 εκατομμύρια ασθενείς που πάσχουν από τη νόσο κινδυνεύουν να διπλασιαστούν μέχρι το 2040.
Η πρωτοβουλία του «Dance Well» ξεκίνησε το 2013, με φιλόδοξο στόχο να μεταμορφώσει τη χοροθεραπεία από σχετικά μοναχική δραστηριότητα, που πραγματοποιείται κυρίως σε γυμναστήρια, σε καλλιτεχνική κοινότητα που μετατρέπει έργα τέχνης σε κίνηση και απελευθερώνει τους ενδοιασμούς και τα κοινωνικά εμπόδια. Η 66χρονη Εύα, η οποία ζει με τη νόσο του Πάρκινσον εδώ και 15 χρόνια, είναι πεπεισμένη πως η καλλιτεχνική χοροθεραπεία τής έχει αλλάξει τη ζωή και πλέον ανυπομονεί για τις Δευτέρες και τις Παρασκευές. «Δεν είναι υπερβολή να πω πως ο χορός άλλαξε τα πάντα στη ζωή μου και πλέον νιώθω τη δύναμη να ζω όπως ακριβώς ζούσα και πριν από την ασθένεια», αναφέρει συγκινημένη. «Αλλά, πάνω απ’ όλα, κατάφερα να ξεπεράσω το στίγμα που συνδέεται με τη νόσο του Πάρκινσον χάρη στην αλληλεπίδρασή μου με τους άλλους χορευτές. Δεν αισθάνομαι πλέον μοναξιά, και η αυτοεκτίμησή μου έχει αυξηθεί τρομερά», καταλήγει.
Στην Ελλάδα, μια εξίσου συγκινητική πρωτοβουλία με τεράστιο αντίκτυπο είναι η δράση των «Αγγέλων της Χαράς», μιας ομάδας που από το 2011 χρησιμοποιεί την τέχνη και το θέατρο για να απαλύνει τον πόνο των ηλικιωμένων που φιλοξενούνται σε γηροκομεία. Όπως είχε αναφέρει σε ρεπορτάζ της Λίνας Γιάνναρου στην «Κ» η Αγγελική Βούλγαρη, μία από τις ιδρύτριες της ομάδας: «Το τραγούδι και το θέατρο είναι μόνον η αφορμή. Δεν είναι το θέατρο που έχουν ανάγκη οι ηλικιωμένοι, είναι η σύνδεση που χρειάζονται, το αίσθημα ότι κάποιος έχει ενδιαφερθεί» («Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου και πάλι, φίλε μου, απόψε», 30/10/2018).

Ψηφιακή ένταξη των ηλικιωμένων

Δεκάδες πιλοτικά προγράμματα δοκιμάζονται σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, με αποτελέσματα που ξεπερνούν κάθε προσδοκία.

Η ενσωμάτωση της τεχνολογίας έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε, ζούμε και επικοινωνούμε και, παρά τα δεκάδες καλά που επιφέρει, μια από τις σημαντικότερες προκλήσεις είναι η αποξένωση των ανθρώπων που μένουν πίσω. Η ψηφιακή ένταξη των ηλικιωμένων είναι μια σαφώς δύσκολη πρωτοβουλία, καθώς δεν είναι μυστικό πως η υιοθέτηση της τεχνολογίας συσχετίζεται έντονα με τα χρόνια του χρήστη. Ωστόσο, η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι πολλοί ηλικιωμένοι δεν μπορούν να μάθουν σύγχρονες τεχνολογίες αποδεικνύεται ψευδής, με ολοένα και περισσότερα στοιχεία να καθιστούν σαφές πως με την κατάλληλη διδασκαλία η τρίτη ηλικία μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον διαδικτυακό αναλφαβητισμό. Δεκάδες πιλοτικά προγράμματα δοκιμάζονται πλέον σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, με αποτελέσματα που ξεπερνούν κάθε προσδοκία και εκπλήσσουν τους ηλικιωμένους μαθητευόμενους.

Η πρωτοβουλία
Μια από αυτές τις πρωτοβουλίες διοργανώθηκε στην Ελλάδα από την Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης, που σε συνεργασία με το «Ολοι Μαζί Μπορούμε» και το κορυφαίο διεθνές ινστιτούτο κυβερνοασφάλειας CSI Institute, προσέφερε μια σειρά από δωρεάν μαθήματα βασικών δεξιοτήτων υπολογιστών και ασφαλούς πλοήγησης στο Διαδίκτυο για άτομα που βρίσκονται στην τρίτη ηλικία. Ο πρώτος κύκλος μαθημάτων κράτησε τρεις εβδομάδες και έκλεισε επισήμως την Τετάρτη που μας πέρασε, παρέχοντας την ευκαιρία σε διάφορους ηλικιωμένους του δήμου να επιστρέψουν στους τέσσερις τοίχους της σχολικής αίθουσας – τα μαθήματα, άλλωστε, έλαβαν χώρα στο 2ο Γυμνάσιο Βούλας.
Ωστόσο, ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η πρωτοβουλία του Δήμου Κισσάμου στην Κρήτη. Με την υλοποίηση του προγράμματος «Κυβερνοχώρος στην Τρίτη Ηλικία», ο δήμος στοχεύει να φέρει την ψηφιακή εκπαίδευση στους ηλικιωμένους της επαρχίας, όπου η αποξένωση είναι σαφώς μεγαλύτερη. Η πληροφορικός κ. Αννα Αγιομυργιανάκη καλεί τους ηλικιωμένους του δήμου στο εργαστήριο πληροφορικής του ΕΠΑΛ Κισσάμου στο όμορφο Καστέλλι, όπου τους διδάσκει πώς να γράφουν στο Word, να κάνουν ασφαλή πλοήγηση στο Διαδίκτυο, και να επικοινωνούν με τους νεότερους συγγενείς τους μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων και των σύγχρονων εφαρμογών κοινωνικής δικτύωσης. Η 64χρονη Γεωργία Τζωρτζάκη αναφέρει ενθουσιασμένη στον τοπικό Τύπο: «Αυτό που μου αρέσει, είναι ότι μπορείς να βρεις ενδιαφέροντα πράγματα: όμορφα τοπία, φωτογραφίες, συνταγές, μαντινάδες, να συνομιλήσεις με δικούς σου ανθρώπους. Ειδικά το τελευταίο μου χρειάζεται για να μπορώ να επικοινωνώ με τα παιδιά μου», σημειώνει η κ. Γεωργία, προτού προσθέσει πως πλέον σκέφτεται σοβαρά να αγοράσει ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Αμοιβαία επωφελής συγκατοίκηση

Δεκάδες εφαρμογές έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία δύο χρόνια, με στόχο να φέρουν σε επαφή νεαρούς ενοικιαστές με ηλικιωμένους ιδιοκτήτες.

Από τη μία, η παγκόσμια επιδημία της μοναξιάς δημιουργεί μία σειρά από ιατρικά και ψυχολογικά προβλήματα στους ηλικιωμένους του πλανήτη. Από την άλλη, νεαροί επαγγελματίες σε δεκάδες πόλεις ανά τον κόσμο δυσκολεύονται να βρουν οικονομικά προσιτή στέγαση, καθώς τα ενοίκια αυξάνονται εκθετικά. Από αυτές τις δύο προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι διαφορετικές γενιές του σήμερα, προκύπτει μια σύγχρονη ευφάνταστη λύση που καλύπτει τις ανάγκες και των δύο. Ο λόγος για το φαινόμενο του homesharing, δηλαδή της συγκατοίκησης νεαρών ενδιαφερόμενων με ιδιοκτήτες κατοικιών τρίτης ηλικίας, με εξαιρετικά χαμηλό ενοίκιο αλλά με επιπλέον αντάλλαγμα τη βοήθειά τους σε διάφορες δουλειές του σπιτιού.

Η αρχή
Η έξυπνη πρωτοβουλία του homesharing πρωτοεμφανίστηκε, όπως είναι άλλωστε φυσικό, στις μεγαλουπόλεις του κόσμου, λόγω των τρομακτικά υψηλών ενοικίων αλλά και της ιδιαίτερης απομόνωσης που νιώθουν οι ηλικιωμένοι όταν πλαισιώνονται από τους γρήγορους αστικούς ρυθμούς. Ενα από τα πρώτα προγράμματα ήταν το Novus Homeshare με έδρα στο Λονδίνο, το οποίο λειτουργεί με τη δομή ενός ΜΚΟ και μέχρι σήμερα έχει βοηθήσει πάνω από 500 νέους ανθρώπους να βρουν μια οικονομική στέγη στο σπίτι ενός ηλικιωμένου.
Το πρόγραμμα της πρωτοβουλίας απαιτεί από τους 20χρονους ενοικιαστές να ξοδεύουν περίπου 10 ώρες την εβδομάδα συμβάλλοντας στις διάφορες δουλειές του σπιτιού, πληρώνοντας ενοίκια που περιστρέφονται γύρω από τις 200 λίρες – ποσό 80% χαμηλότερο από τον μέσον όρο ενός δωματίου στο Λονδίνο. Μάλιστα, για να βεβαιωθεί πως η συμβίωση δεν θα είναι απλά αρμονική αλλά και αλληλοϋποστηρικτική, η Novus Homeshare λαμβάνει υπόψη της τα ενδιαφέροντα και τα χόμπι νέων και ηλικιωμένων, οδηγώντας σε ιδιαίτερα απολαυστικές και συναρπαστικές συγκατοικήσεις. Οι πρωτότυπες φιλίες που προκύπτουν έχουν τεράστια βαρύτητα για τους ηλικιωμένους των μεγαλουπόλεων – πολλοί από τους οποίους ζούσαν δίχως συντροφικότητα πριν να ανοίξουν τις πόρτες του σπιτιού τους στους νεαρούς ενοικιαστές.
Η 26χρονη Χάνα, η οποία εργάζεται ως ηθοποιός στη βρετανική πρωτεύουσα κουβαλώντας τα οικονομικά άγχη κάθε νεαρού καλλιτέχνη, αποφάσισε μέσω της πρωτοβουλίας να συγκατοικήσει με την 87χρονη Αμπιγκεϊλ στη συνοικία του Κένσινγκτον στο Λονδίνο. Η ηλικιωμένη έμενε μόνη της τα τελευταία 20 χρόνια, από τότε που απεβίωσε ο άνδρας της, και στην αρχή ήταν ιδιαίτερα διστακτική με τη νέα της συγκάτοικο. «Με κέρδισε τελικά με το θεσπέσιο φαγητό που μαγειρεύει και την παρέα της», αναφέρει η Αμπιγκεϊλ στην «Κ», προτού προσθέσει με χαρά. «Η παρουσία της γέμισε το σπίτι μου ζωή, ελπίδα και υπέροχες μυρωδιές».

ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
kathimerini.gr 

Πώς να αναγνωρίσετε την κακοποίηση ηλικιωμένων

Δυστυχώς, πολλοί ηλικιωμένοι πέφτουν θύματα κακοποίησης. Πρόκειται για ένα ολοένα αυξανόμενο πρόβλημα, λόγω της αδυναμίας τους να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, όμως υπάρχει δυσκολία στην αναγνώρισή του.

Παλαιότερα, η ευαισθησία σχετικά με το θέμα εστιαζόταν μόνο στις μονάδες μακροχρόνιας φροντίδας ηλικιωμένων. Ομως, τώρα είναι πια γνωστό πως η κακοποίηση των ηλικιωμένων μπορεί να συμβαίνει ακόμα και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, κάποιες φορές δε από τους ίδιους τους συγγενείς τους.

Αυτό μπορεί να προκύψει από την αμέλεια του ατόμου που έχει αναλάβει τη φροντίδα των ηλικιωμένων ή από αυτούς που θέλουν να τους εκμεταλλευτούν οικονομικά.

Καθώς περνούν τα χρόνια, οι ηλικιωμένοι γίνονται λιγότερο ικανοί να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους από την κακοποίηση σε όλες τις μορφές της. Οι ικανότητες της όρασης, της ακοής και της σκέψης τους φθίνουν και κάποιοι στο περιβάλλον τους είναι πιθανό να το εκμεταλλεύονται αυτό. Σε κάποιο βαθμό οι ψυχικές ή οι σωματικές παθήσεις τους μπορεί να τους κάνουν πιο επιρρεπείς στην κακοποίηση.

Οποια και αν είναι η αιτία, αν υποψιάζεστε ότι ένα ηλικιωμένο άτομο υφίσταται κακοποίηση είναι σημαντικό να μιλήσετε. Αλλά πρώτα, είναι σημαντικό να αναγνωρίζετε τα σημάδια της κακοποίησης των ηλικιωμένων. Η κακοποίηση των ηλικιωμένων παίρνει μορφές που παρατίθενται παρακάτω.

Σωματική κακοποίηση

Η σωματική κακοποίηση οδηγεί σε πόνο, τραυματισμό ή δυσλειτουργία. Μπορεί να μην προκύψει από άμεσες σωματικές επιθέσεις, όπως χτύπημα, αλλά μπορεί να προκύψει από την ακατάλληλη χρήση των φαρμάκων ή περιορισμούς. Οι σωματικές βλάβες μπορεί να περάσουν απαρατήρητες με τη σκέψη ότι το ηλικιωμένο άτομο είναι επιρρεπές σε εύκολους μώλωπες από χτυπήματα και πτώσεις.

Συναισθηματική κακοποίηση

Η συναισθηματική ή ψυχολογική κακοποίηση είναι το αποτέλεσμα όταν το ηλικιωμένο άτομο αισθάνεται συναισθηματικό πόνο ή αγωνία. Η λεκτική βία παίρνει διάφορες μορφές, όπως ταπείνωση, εμπαιγμό ή εκφοβισμό μέσω φωνών  και απειλών. Η συναισθηματική κακοποίηση μπορεί επίσης να λάβει άλλες μορφές, όπως το να αποφεύγει κανείς το ηλικιωμένο άτομο, απομονώνοντάς το ή κρατώντας το μακριά από τους φίλους ή τρομοκρατώντας το.

Σεξουαλική κακοποίηση

Δυστυχώς, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, οι ηλικιωμένοι μπορούν επίσης να πέσουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, η οποία δεν αποτελείται μόνο από τη φυσική σεξουαλική επαφή, αλλά μπορεί επίσης να λάβει τη μορφή της έκθεσης σε πορνογραφικό υλικό ή του εξαναγκασμού της παρακολούθησης μιας σεξουαλικής δραστηριότητας.

Οικονομική εκμετάλλευση

Αυτή η κακοποίηση απορρέει από τη μη εξουσιοδοτημένη χρήση των χρημάτων ή της περιουσίας ενός ηλικιωμένου από το άτομο που έχει αναλάβει τη φροντίδα του. Αυτό μπορεί να κυμαίνεται από το να του κλέβει τα μετρητά που προορίζονταν για την αγορά προϊόντων οικιακής χρήσης έως την κλοπή μεγάλων ποσών ή και αφαίρεση περιουσιακών στοιχείων.

Καταγγελία κακοποίησης

Αν είστε ένας ηλικιωμένος και υφίστασθε κακοποίηση, ενημερώστε το γιατρό σας ή κάποιον που μπορείτε να εμπιστευθείτε. Μην αφήνετε τα συναισθήματα ενοχής για να σας αποτρέψουν από την ανάληψη δράσης.

Αν υποψιάζεστε ότι συμβαίνει κακοποίηση σε κάποιον ηλικιωμένο του περιβάλλοντός σας, βρείτε τρόπο να τού μιλήσετε, προκειμένου να σας ανοιχτεί. Αν η κακοποίηση είναι αρκετά σοβαρή μπορεί να θέλετε να συμβουλευτείτε έναν δικηγόρο που έχει εμπειρία στο χειρισμό αυτών των υποθέσεων.

medinova.gr

Τι κάνουν σωστά οι αγέραστοι παππούδες;

Σίγουρα ξέρεις κάποιον παππού ή γιαγιά που δεν τον έχει "αγγίξει" ο χρόνος. Παραμένει δραστήριος και γεμάτος ζωή, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τα σημάδια του χρόνου. 

Μπορεί να είναι ευλογημένος με καλά γονίδια. 

Τι άλλο όμως μπορεί να παίζει ρόλο;

Ερευνητές έχουν διαπιστώσει πως η ύπαρξη στόχων είναι αυτή που δίνει νόημα και διάθεση για ζωή -ακόμα και σε άτομα προχωρημένης ηλικίας.

Αυτό είναι το κλειδί για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τη ζωή μας στο έπακρο και να είμαστε γεροί και ακμαίοι μέχρι τα γεράματα.

Μάλιστα, η ύπαρξη στόχων μετά τα 50, όχι μόνο μας δίνει νόημα για ζωή, αλλά βελτιώνει και τις κινητικές μας ικανότητες.

Σε αυτά τα συμπεράσματα κατέληξε μελέτη η οποία πραγματοποιήθηκε από την Ιατρική Σχολή του Harvard, με τη συμμετοχή 4500 ανθρώπων άνω των 50 ετών.

Η ερευνητική ομάδα παρακολούθησε για 4 χρόνια τη φυσική κατάσταση των συμμετεχόντων, ενώ παράλληλα οι ίδιοι καλούνταν να συμπληρώνουν μία σειρά από ερωτηματολόγια σχετικά με την υγεία και την ευημερία τους.

Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό JAMA Psychiatry και αποκάλυψαν πως η ύπαρξη στόχων στη ζωή ενός ανθρώπου συνδέεται με την πιθανότητα εμφάνισης συγκεκριμένων σωματικών αλλαγών στην πάροδο του χρόνου.

Ειδικότερα, τα ευρήματα έδειξαν πως οι ηλικιωμένοι άνθρωποι οι οποίοι είχαν κάποιο στόχο στη ζωή τους, είχαν 15% χαμηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν αδυναμία στις λαβές τους και 14% χαμηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν το "καθιερωμένο" αργό περπάτημα που παρατηρείται σε άτομα τρίτης ηλικίας.

Οι ερευνητές σημειώνουν πως η ανάπτυξη ενός χόμπι, η διατήρηση και η καλλιέργεια σχέσεων και η άσκηση είναι μερικοί από τους τρόπους, τους οποίους οι άνθρωποι μπορούν να αξιοποιήσουν, ώστε να αυξήσουν την αίσθηση του σκοπού στη ζωή.

“Τα ευρήματα δείχνουν ότι η αίσθηση του σκοπού, μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της σωματικής λειτουργίας των ηλικιωμένων. 

Τα άτομα με υψηλότερο σκοπό είναι πιο ενεργά στη φροντίδα της υγείας τους, έχουν καλύτερο έλεγχο των παρορμήσεών τους και συμμετέχουν σε πιο υγιεινές δραστηριότητες”.

Η ερευνητική ομάδα υπογραμμίζει φυσικά πως η σχέση σκοπού και καλύτερης σωματικής υγείας χρειάζεται περαιτέρω έρευνα. 

Ωστόσο, μία λίστα με σκοπούς και στόχους, κάνει σίγουρα τη ζωή μας πιο ουσιαστική.

pathfinder

Γιαγιά και εγγονή - Αγάπη Βαθειά ⬧ Unique moment of Victoria with her grandmother

Και τι έγινε μετά;…

Όσοι έχουν δει την μοναδική στιγμή από την προετοιμασία της Βικτώριας με την γιαγιά της, όσοι έχουν ακούσει να τους περιγράφω με λεπτομέρεια το πως εκτυλίχθηκε, με ρωτούν… “και μετά; Τι έγινε μετά;“. Αυτό το “και μετά” δεν το απάντησα για πολλούς μήνες γιατί δείλιασα φωτογραφικά! Πίστευα ότι η φωτογραφία που έβγαλα δεν ήταν τεχνικά άρτια. Ότι είχε λάθη. Και έτσι απάντηση στο ερώτημα δεν είχα. Αλλά σήμερα, πήρα το θάρρος να φέρω στο φως τη φωτογραφία γιατί χρωστάω την απάντηση. 

Μετά από τη στιγμή της γνωστής φωτογραφίας, τα χέρια της νύφης και της γιαγιάς της έμειναν για πολλά λεπτά έτσι όπως φαίνεται πιο κάτω. Έτσι ακριβώς. Δεμένα. Μαζί με το μαντήλι που χρησιμοποιούσε η Βικτώρια. Συγχωρήστε τα όποια τεχνικά λάθη. Αλλά δεν μπορούσα να αφήσω αυτό το “και μετά…” χωρίς απάντηση. Νομίζω ότι έτσι φαίνεται καλύτερα πόσο “ακριβή” ήταν αυτή η στιγμή.

Those who have seen the unique moment of Victoria with her grandmother, those who have heard me describe the story behind the photo, always ask… “and then? What happened?“. I never took the courage to answer the question with a photo. I still believe that I took a photo which was technically at fault. And thus, I never provided a proper answer. Today however, I decided that I should shed light to the answer. After the moment that you have seen, the hands of the bride and her grandmother remained tangled, literally for minutes. Exactly like shown. Tied. Complemented by the handkerchief that Victoria used to wipe her grandma’s eyes. Please forgive any technical errors… I just could not leave this “and then?” question without its proper answer. It now makes the whole moment, so precious as it really was.

yannislarios
hamomilaki.blogspot.com

Το γράμμα 83χρονης γυναίκας στη φίλη της... An 83-Year-Old Lady’s Letter to Her Friend

... είναι ό,τι πιο σοφό θα διαβάσετε σήμερα

Χρειάζεται να μας πιέσει ο χρόνος για να σκεφτούμε πιο καθαρά; Πρέπει να φοβηθούμε ότι «σώνεται το καντήλι» μας για να βγάλουμε στη φόρα το καλό μας το σερβίτσιο, να πούμε τις «συγγνώμες» που χρωστάμε ή να φορέσουμε εκείνο το φόρεμα που φυλάμε για «ειδικές περιστάσεις» (λες και δεν είναι κάθε περίσταση ειδική);

An 83-Year-Old Lady’s Letter to Her Friend Is Full of Life Lessons That We Can All Benefit From

(Photo: Brightside.me) 

Αν όλοι σκεφτόμασταν όπως αυτή η σοφή 83χρονη γυναίκα, θα ήμασταν πολύ, πολύ πιο χαρούμενοι.

Διαβάστε το γράμμα που έστειλε στη φίλη της και θα δείτε:

«Αγαπημένη μου φίλη,

Διαβάζω περισσότερο και ξεσκονίζω λιγότερο. Κάθομαι στην αυλή και θαυμάζω τη θέα χωρίς να τρελαίνομαι με τα αγριόχορτα που πάλι βγήκαν στον κήπο. Περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου και λιγότερο κάνοντας δουλειές.

Όποτε είναι δυνατό, πρέπει να βλέπουμε τη ζωή σαν ένα σύνολο εμπειριών που πρέπει να απολαύσουμε, όχι να υπομείνουμε. Προσπαθώ να εντοπίσω αυτές τις στιγμές πια και να τις εκτιμήσω.

Δεν “φυλάω” τίποτα. Χρησιμοποιώ το καλό, πορσελάνινο σερβίτσιο για οποιαδήποτε μικρή “ειδική” περίσταση παρουσιαστεί.

Φοράω την καλή μου ζακέτα όταν πηγαίνω για ψώνια.

Δεν κρατάω το ακριβό μου άρωμα για επίσημες συγκεντρώσεις, αλλά το φοράω για τους ταμίες στην τράπεζα και τους υπαλλήλους των καταστημάτων.

Οι φράσεις “κάποτε” ή “μια απ’ αυτές τις μέρες” χάνουν το νόημά τους για ‘μένα. Αν αξίζει να δω, ν’ ακούσω ή να κάνω κάτι, θέλω να το δω, να το ακούσω και να το κάνω τώρα.

Δεν ξέρω τι θα έκαναν οι άνθρωποι αν ήξεραν ότι δεν θα βρίσκονται εδώ αύριο. Πιστεύω ότι θα καλούσαν τους συγγενείς και τους φίλους τους. Ίσως να τηλεφωνούσαν σε μερικού φίλους για να απολογηθούν για παρελθοντικές φιλονικίες. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι ότι θα έβγαιναν για να φάνε στο αγαπημένο τους εστιατόριο. Μαντεύω… δεν ξέρω.

Είναι όλα αυτά τα μικρά, μισοτελειωμένα πράγματα που θα με θύμωναν αν ήξερα ότι οι ώρες μου είναι μετρημένες. Θα θύμωνα, επειδή δεν έγραψα τα γράμματα που θα ‘πρεπε να έχω γράψει. Θα θύμωνα επειδή δεν είπα αρκετά στον άντρα και τους γονείς μου πόσο τους αγαπώ.

Προσπαθώ πολύ σκληρά να μην αναβάλω, φυλάξω ή κρατήσω πίσω οτιδήποτε μπορεί να φέρει γέλιο και λάμψη στη ζωή μου.

Και κάθε πρωί, όταν ανοίγω τα μάτια μου, λέω στον εαυτό μου ότι η μέρα που έρχεται είναι μοναδική. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε ανάσα είναι ένα αληθινό δώρο Θεού.

Ίσως η ζωή μας εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά απ’ αυτό που είχαμε θελήσει. Όσο όμως είμαστε εδώ, μπορούμε να χορεύουμε!»

Πηγή: Brightside

mama365

Γιαγιά και παππούς, η μεγαλύτερη ευλογία της ζωής μας

Οι γονείς, τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας, δάσκαλοι, καλοί γείτονες και πολλοί ακόμη άνθρωποι είναι δώρα στη ζωή μας και είμαστε τυχεροί που τους έχουμε να μας αγαπούν άνευ όρων και να στέκονται στο πλευρό μας όταν τους έχουμε ανάγκη. Υπάρχει όμως μία ξεχωριστή φιγούρα που έχει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και αυτή είναι η γιαγιά μας.

Από τα παιδικά μας χρόνια, η σχέση μας με τη γιαγιά είναι ιδιαίτερη. Ως παιδιά, δε βλέπαμε την ώρα να μάς φιλοξενήσει το βράδυ στο σπίτι της, γιατί εκείνη πάντα ήξερε πώς να μας ευχαριστεί και να μας παρηγορεί όταν ήμασταν λυπημένοι. Ανεξάρτητα από το τι κάναμε τις ώρες που ήμασταν μαζί της, πάντα περνούσαμε μοναδικά επειδή η συντροφιά της γιαγιάς ήταν κάτι διαφορετικό από εκείνη των γονιών.

Η γιαγιά μάς πήγαινε βόλτες στην παιδική χαρά, φτιάχναμε μαζί της κουλουράκια, μάς πήγαινε για φαγητό, κάναμε παρασπονδίες με τη συναίνεσή της, παίζαμε «μουτζούρη», μάς έκανε αφρόλουτρο για ώρα και τρώγαμε γλυκά ελεύθερα.
Κάναμε μαζί της όλες τις γλυκές συνωμοσίες. Στο σπίτι της γιαγιάς αισθανόμασταν μεγάλη ελευθερία, αφού εκεί δεν υπήρχαν οι κανόνες του σπιτιού των γονιών, ούτε οι τιμωρίες. Στο σπίτι εκείνο υπάρχει η επιτομή της παιδικότητάς μας, γιατί εκεί μπορούσαμε να είμαστε ο εαυτός μας. Η γιαγιά ήταν ο άνθρωπος που φρόντιζε να μη μας λείψει τίποτα και χαιρόμασταν που μας καμάρωνε καθώς μεγαλώναμε.
Όσο τα χρόνια περνούσαν οι βόλτες και οι εκδρομές με τη γιαγιά αραίωναν και η γιαγιά δεν ήταν πια το ίδιο συχνά στην καθημερινότητά μας. Τα μαθήματα του σχολείου γινόντουσαν πιο απαιτητικά, οι υποχρεώσεις, οι δραστηριότητες και οι φίλοι μας απαιτούσαν περισσότερο χρόνο. Έτσι, οι στιγμές με τη γιαγιά γινόντουσαν πιο λίγες, αλλά πιο πολυπόθητες.
Όσο μεγαλώναμε συνειδητοποιούσαμε πόσο μεγάλη αξία έχει αυτή η γυναίκα στη ζωή μας. Μπορεί ο χρόνος που τής αφιερώναμε να λιγόστευε. Η σκέψη της όμως δεν έπαυε να μας απασχολεί. Ακόμα και αν δεν τη βλέπαμε πλέον το ίδιο τακτικά, αφού αφιερώναμε όλο μας το χρόνο στους φίλους και τις παρέες μας, η γιαγιά δεν ήθελε να μας δημιουργεί ενοχές επειδή εκείνο που ήθελε ήταν να περνάμε καλά και να χαιρόμαστε, ακόμη και μακριά της.
Κάθε φορά που αναπολούμε αυτές τις στιγμές συνειδητοποιούμε πόσο ιδιαίτερη θέση έχει στην καρδιά μας. Δεν υπάρχει κάποιο άλλο πρόσωπο με το οποίο θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε τη γλυκύτητα, το νοιάξιμο και την αγνότητα της γιαγιάς. Αυτά είναι στοιχεία που έχουν παραμείνει αναλλοίωτα στον χρόνο και εξακολουθούμε να τα αισθανόμαστε ακόμη και σήμερα.
Μάλιστα, ίσως ακόμη να πηγαίνουμε μαζί της βόλτες ή να μας μαγειρεύει το αγαπημένο μας φαγητό αφού ξέρει τη σημασία του καλού φαγητού, όπως κανείς άλλος. Η γιαγιά δεν ξεχνά να στέλνει χαρτζιλίκι στα εγγόνια της που σπουδάζουν, λες και ξέρει από πρώτο χέρι πόσο δύσκολα περνούν σ’ αυτήν την περίοδο της ζωής τους.

Μας βοηθάει ακόμη με τα ψώνια των Χριστουγέννων και δεν παραλείπει να νοιάζεται ρωτώντας για κάθε τι νεότερο που συμβαίνει στη ζωή μας, γιατί έτσι χαίρεται και η ίδια. Η γιαγιά εξακολουθεί να μας αγαπάει άνευ όρων.
Για όλα τα παραπάνω η γιαγιά μας- είτε το γνωρίζουμε είτε όχι- είναι η μεγαλύτερη ευλογία της ζωής μας και έτσι θα παραμείνει.
Πηγή: newsone
daddy-cool.gr