Τι κάνουν σωστά οι αγέραστοι παππούδες;

Σίγουρα ξέρεις κάποιον παππού ή γιαγιά που δεν τον έχει "αγγίξει" ο χρόνος. Παραμένει δραστήριος και γεμάτος ζωή, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τα σημάδια του χρόνου. 

Μπορεί να είναι ευλογημένος με καλά γονίδια. 

Τι άλλο όμως μπορεί να παίζει ρόλο;

Ερευνητές έχουν διαπιστώσει πως η ύπαρξη στόχων είναι αυτή που δίνει νόημα και διάθεση για ζωή -ακόμα και σε άτομα προχωρημένης ηλικίας.

Αυτό είναι το κλειδί για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τη ζωή μας στο έπακρο και να είμαστε γεροί και ακμαίοι μέχρι τα γεράματα.

Μάλιστα, η ύπαρξη στόχων μετά τα 50, όχι μόνο μας δίνει νόημα για ζωή, αλλά βελτιώνει και τις κινητικές μας ικανότητες.

Σε αυτά τα συμπεράσματα κατέληξε μελέτη η οποία πραγματοποιήθηκε από την Ιατρική Σχολή του Harvard, με τη συμμετοχή 4500 ανθρώπων άνω των 50 ετών.

Η ερευνητική ομάδα παρακολούθησε για 4 χρόνια τη φυσική κατάσταση των συμμετεχόντων, ενώ παράλληλα οι ίδιοι καλούνταν να συμπληρώνουν μία σειρά από ερωτηματολόγια σχετικά με την υγεία και την ευημερία τους.

Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό JAMA Psychiatry και αποκάλυψαν πως η ύπαρξη στόχων στη ζωή ενός ανθρώπου συνδέεται με την πιθανότητα εμφάνισης συγκεκριμένων σωματικών αλλαγών στην πάροδο του χρόνου.

Ειδικότερα, τα ευρήματα έδειξαν πως οι ηλικιωμένοι άνθρωποι οι οποίοι είχαν κάποιο στόχο στη ζωή τους, είχαν 15% χαμηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν αδυναμία στις λαβές τους και 14% χαμηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν το "καθιερωμένο" αργό περπάτημα που παρατηρείται σε άτομα τρίτης ηλικίας.

Οι ερευνητές σημειώνουν πως η ανάπτυξη ενός χόμπι, η διατήρηση και η καλλιέργεια σχέσεων και η άσκηση είναι μερικοί από τους τρόπους, τους οποίους οι άνθρωποι μπορούν να αξιοποιήσουν, ώστε να αυξήσουν την αίσθηση του σκοπού στη ζωή.

“Τα ευρήματα δείχνουν ότι η αίσθηση του σκοπού, μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της σωματικής λειτουργίας των ηλικιωμένων. 

Τα άτομα με υψηλότερο σκοπό είναι πιο ενεργά στη φροντίδα της υγείας τους, έχουν καλύτερο έλεγχο των παρορμήσεών τους και συμμετέχουν σε πιο υγιεινές δραστηριότητες”.

Η ερευνητική ομάδα υπογραμμίζει φυσικά πως η σχέση σκοπού και καλύτερης σωματικής υγείας χρειάζεται περαιτέρω έρευνα. 

Ωστόσο, μία λίστα με σκοπούς και στόχους, κάνει σίγουρα τη ζωή μας πιο ουσιαστική.

pathfinder

Γιαγιά και εγγονή - Αγάπη Βαθειά ⬧ Unique moment of Victoria with her grandmother

Και τι έγινε μετά;…

Όσοι έχουν δει την μοναδική στιγμή από την προετοιμασία της Βικτώριας με την γιαγιά της, όσοι έχουν ακούσει να τους περιγράφω με λεπτομέρεια το πως εκτυλίχθηκε, με ρωτούν… “και μετά; Τι έγινε μετά;“. Αυτό το “και μετά” δεν το απάντησα για πολλούς μήνες γιατί δείλιασα φωτογραφικά! Πίστευα ότι η φωτογραφία που έβγαλα δεν ήταν τεχνικά άρτια. Ότι είχε λάθη. Και έτσι απάντηση στο ερώτημα δεν είχα. Αλλά σήμερα, πήρα το θάρρος να φέρω στο φως τη φωτογραφία γιατί χρωστάω την απάντηση. 

Μετά από τη στιγμή της γνωστής φωτογραφίας, τα χέρια της νύφης και της γιαγιάς της έμειναν για πολλά λεπτά έτσι όπως φαίνεται πιο κάτω. Έτσι ακριβώς. Δεμένα. Μαζί με το μαντήλι που χρησιμοποιούσε η Βικτώρια. Συγχωρήστε τα όποια τεχνικά λάθη. Αλλά δεν μπορούσα να αφήσω αυτό το “και μετά…” χωρίς απάντηση. Νομίζω ότι έτσι φαίνεται καλύτερα πόσο “ακριβή” ήταν αυτή η στιγμή.

Those who have seen the unique moment of Victoria with her grandmother, those who have heard me describe the story behind the photo, always ask… “and then? What happened?“. I never took the courage to answer the question with a photo. I still believe that I took a photo which was technically at fault. And thus, I never provided a proper answer. Today however, I decided that I should shed light to the answer. After the moment that you have seen, the hands of the bride and her grandmother remained tangled, literally for minutes. Exactly like shown. Tied. Complemented by the handkerchief that Victoria used to wipe her grandma’s eyes. Please forgive any technical errors… I just could not leave this “and then?” question without its proper answer. It now makes the whole moment, so precious as it really was.

yannislarios
hamomilaki.blogspot.com

Το γράμμα 83χρονης γυναίκας στη φίλη της... An 83-Year-Old Lady’s Letter to Her Friend

... είναι ό,τι πιο σοφό θα διαβάσετε σήμερα

Χρειάζεται να μας πιέσει ο χρόνος για να σκεφτούμε πιο καθαρά; Πρέπει να φοβηθούμε ότι «σώνεται το καντήλι» μας για να βγάλουμε στη φόρα το καλό μας το σερβίτσιο, να πούμε τις «συγγνώμες» που χρωστάμε ή να φορέσουμε εκείνο το φόρεμα που φυλάμε για «ειδικές περιστάσεις» (λες και δεν είναι κάθε περίσταση ειδική);

An 83-Year-Old Lady’s Letter to Her Friend Is Full of Life Lessons That We Can All Benefit From

(Photo: Brightside.me) 

Αν όλοι σκεφτόμασταν όπως αυτή η σοφή 83χρονη γυναίκα, θα ήμασταν πολύ, πολύ πιο χαρούμενοι.

Διαβάστε το γράμμα που έστειλε στη φίλη της και θα δείτε:

«Αγαπημένη μου φίλη,

Διαβάζω περισσότερο και ξεσκονίζω λιγότερο. Κάθομαι στην αυλή και θαυμάζω τη θέα χωρίς να τρελαίνομαι με τα αγριόχορτα που πάλι βγήκαν στον κήπο. Περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου και λιγότερο κάνοντας δουλειές.

Όποτε είναι δυνατό, πρέπει να βλέπουμε τη ζωή σαν ένα σύνολο εμπειριών που πρέπει να απολαύσουμε, όχι να υπομείνουμε. Προσπαθώ να εντοπίσω αυτές τις στιγμές πια και να τις εκτιμήσω.

Δεν “φυλάω” τίποτα. Χρησιμοποιώ το καλό, πορσελάνινο σερβίτσιο για οποιαδήποτε μικρή “ειδική” περίσταση παρουσιαστεί.

Φοράω την καλή μου ζακέτα όταν πηγαίνω για ψώνια.

Δεν κρατάω το ακριβό μου άρωμα για επίσημες συγκεντρώσεις, αλλά το φοράω για τους ταμίες στην τράπεζα και τους υπαλλήλους των καταστημάτων.

Οι φράσεις “κάποτε” ή “μια απ’ αυτές τις μέρες” χάνουν το νόημά τους για ‘μένα. Αν αξίζει να δω, ν’ ακούσω ή να κάνω κάτι, θέλω να το δω, να το ακούσω και να το κάνω τώρα.

Δεν ξέρω τι θα έκαναν οι άνθρωποι αν ήξεραν ότι δεν θα βρίσκονται εδώ αύριο. Πιστεύω ότι θα καλούσαν τους συγγενείς και τους φίλους τους. Ίσως να τηλεφωνούσαν σε μερικού φίλους για να απολογηθούν για παρελθοντικές φιλονικίες. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι ότι θα έβγαιναν για να φάνε στο αγαπημένο τους εστιατόριο. Μαντεύω… δεν ξέρω.

Είναι όλα αυτά τα μικρά, μισοτελειωμένα πράγματα που θα με θύμωναν αν ήξερα ότι οι ώρες μου είναι μετρημένες. Θα θύμωνα, επειδή δεν έγραψα τα γράμματα που θα ‘πρεπε να έχω γράψει. Θα θύμωνα επειδή δεν είπα αρκετά στον άντρα και τους γονείς μου πόσο τους αγαπώ.

Προσπαθώ πολύ σκληρά να μην αναβάλω, φυλάξω ή κρατήσω πίσω οτιδήποτε μπορεί να φέρει γέλιο και λάμψη στη ζωή μου.

Και κάθε πρωί, όταν ανοίγω τα μάτια μου, λέω στον εαυτό μου ότι η μέρα που έρχεται είναι μοναδική. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε ανάσα είναι ένα αληθινό δώρο Θεού.

Ίσως η ζωή μας εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά απ’ αυτό που είχαμε θελήσει. Όσο όμως είμαστε εδώ, μπορούμε να χορεύουμε!»

Πηγή: Brightside

mama365

Γιαγιά και παππούς, η μεγαλύτερη ευλογία της ζωής μας

Οι γονείς, τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας, δάσκαλοι, καλοί γείτονες και πολλοί ακόμη άνθρωποι είναι δώρα στη ζωή μας και είμαστε τυχεροί που τους έχουμε να μας αγαπούν άνευ όρων και να στέκονται στο πλευρό μας όταν τους έχουμε ανάγκη. Υπάρχει όμως μία ξεχωριστή φιγούρα που έχει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και αυτή είναι η γιαγιά μας.

Από τα παιδικά μας χρόνια, η σχέση μας με τη γιαγιά είναι ιδιαίτερη. Ως παιδιά, δε βλέπαμε την ώρα να μάς φιλοξενήσει το βράδυ στο σπίτι της, γιατί εκείνη πάντα ήξερε πώς να μας ευχαριστεί και να μας παρηγορεί όταν ήμασταν λυπημένοι. Ανεξάρτητα από το τι κάναμε τις ώρες που ήμασταν μαζί της, πάντα περνούσαμε μοναδικά επειδή η συντροφιά της γιαγιάς ήταν κάτι διαφορετικό από εκείνη των γονιών.

Η γιαγιά μάς πήγαινε βόλτες στην παιδική χαρά, φτιάχναμε μαζί της κουλουράκια, μάς πήγαινε για φαγητό, κάναμε παρασπονδίες με τη συναίνεσή της, παίζαμε «μουτζούρη», μάς έκανε αφρόλουτρο για ώρα και τρώγαμε γλυκά ελεύθερα.
Κάναμε μαζί της όλες τις γλυκές συνωμοσίες. Στο σπίτι της γιαγιάς αισθανόμασταν μεγάλη ελευθερία, αφού εκεί δεν υπήρχαν οι κανόνες του σπιτιού των γονιών, ούτε οι τιμωρίες. Στο σπίτι εκείνο υπάρχει η επιτομή της παιδικότητάς μας, γιατί εκεί μπορούσαμε να είμαστε ο εαυτός μας. Η γιαγιά ήταν ο άνθρωπος που φρόντιζε να μη μας λείψει τίποτα και χαιρόμασταν που μας καμάρωνε καθώς μεγαλώναμε.
Όσο τα χρόνια περνούσαν οι βόλτες και οι εκδρομές με τη γιαγιά αραίωναν και η γιαγιά δεν ήταν πια το ίδιο συχνά στην καθημερινότητά μας. Τα μαθήματα του σχολείου γινόντουσαν πιο απαιτητικά, οι υποχρεώσεις, οι δραστηριότητες και οι φίλοι μας απαιτούσαν περισσότερο χρόνο. Έτσι, οι στιγμές με τη γιαγιά γινόντουσαν πιο λίγες, αλλά πιο πολυπόθητες.
Όσο μεγαλώναμε συνειδητοποιούσαμε πόσο μεγάλη αξία έχει αυτή η γυναίκα στη ζωή μας. Μπορεί ο χρόνος που τής αφιερώναμε να λιγόστευε. Η σκέψη της όμως δεν έπαυε να μας απασχολεί. Ακόμα και αν δεν τη βλέπαμε πλέον το ίδιο τακτικά, αφού αφιερώναμε όλο μας το χρόνο στους φίλους και τις παρέες μας, η γιαγιά δεν ήθελε να μας δημιουργεί ενοχές επειδή εκείνο που ήθελε ήταν να περνάμε καλά και να χαιρόμαστε, ακόμη και μακριά της.
Κάθε φορά που αναπολούμε αυτές τις στιγμές συνειδητοποιούμε πόσο ιδιαίτερη θέση έχει στην καρδιά μας. Δεν υπάρχει κάποιο άλλο πρόσωπο με το οποίο θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε τη γλυκύτητα, το νοιάξιμο και την αγνότητα της γιαγιάς. Αυτά είναι στοιχεία που έχουν παραμείνει αναλλοίωτα στον χρόνο και εξακολουθούμε να τα αισθανόμαστε ακόμη και σήμερα.
Μάλιστα, ίσως ακόμη να πηγαίνουμε μαζί της βόλτες ή να μας μαγειρεύει το αγαπημένο μας φαγητό αφού ξέρει τη σημασία του καλού φαγητού, όπως κανείς άλλος. Η γιαγιά δεν ξεχνά να στέλνει χαρτζιλίκι στα εγγόνια της που σπουδάζουν, λες και ξέρει από πρώτο χέρι πόσο δύσκολα περνούν σ’ αυτήν την περίοδο της ζωής τους.

Μας βοηθάει ακόμη με τα ψώνια των Χριστουγέννων και δεν παραλείπει να νοιάζεται ρωτώντας για κάθε τι νεότερο που συμβαίνει στη ζωή μας, γιατί έτσι χαίρεται και η ίδια. Η γιαγιά εξακολουθεί να μας αγαπάει άνευ όρων.
Για όλα τα παραπάνω η γιαγιά μας- είτε το γνωρίζουμε είτε όχι- είναι η μεγαλύτερη ευλογία της ζωής μας και έτσι θα παραμείνει.
Πηγή: newsone
daddy-cool.gr