«Έλα μωρέ, 75 χρονών ήταν, 80 χρονών ήταν, 90 χρονών ήταν, θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς»
Τη μαμά μου που το δέρμα της είναι βελούδο, καλύτερο από το δικό μου, τα υπέροχα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών της που όταν τα βάφει, καμαρώνω σαν το γύφτικο σκεπάρνι.
Που όποτε κι αν πάω στο πατρικό μου απροειδοποίητα είναι πάντα ντυμένη στην τρίχα σε αντίθεση με μένα που κυκλοφορώ στο σπίτι σαν κυράτσα.
Που μόλις ανοίγει την πόρτα φτιάχνει το μαλλί της με τα χέρια της και όποτε τη φιλάω μυρίζει φρεσκάδα και αφρόλουτρα.
Που συνεχίζει να μου μαγειρεύει όσα θέλω,
που δεν κουράζεται ποτέ για όσους αγαπάει.
Που πριν λίγο μου τηλεφώνησε για να μου πει: Κική έχω μια ανήθικη πρόταση να σου κάνω. Λουκάνικα ψητά με πιττούλες.
Σκέφτομαι τον μπαμπά μου που λείπει 2μιση μήνες στο χωριό του κι είναι μόνος 2μιση μήνες.
Που μαγειρεύει μόνος του, καθαρίζει το σπίτι μόνος του, που πηγαίνει 2 φορές τη μέρα στη θάλασσα και περηφανεύεται σαν μωρό παιδί ότι έφτασε τα 100 μπάνια.
Που ψάχνει να βρει από το σούπερ τις κονσέρβες με σολομό σε νερό που τρώω, που αγοράζει τις αγαπημένες μου φλογητιανές ντομάτες και μου στέλνει...
που μαθαίνει στην ξαδέρφη μου πώς να τινάζει τα αγγούρια και να διαλέγει τα καλά.
Που μου τηλεφωνεί σχεδόν κάθε μέρα και μου λέει μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ.
Άι σιχτίρ ρε ανθρωποειδή που μπερδεύετε τον φυσικό από ηλικία θάνατο ή τον αναπάντεχο από μια αρρώστια που δεν είναι μεταδοτική και κολλητική, όπως το έμφραγμα, η ανακοπή, ο καρκίνος, με τον Κορονοϊό.
Που μετατρέψατε σε φυσιολογικότητα το χαμό ανθρώπων μεγαλύτερης ηλικίας από σας.
Ας κολλήσω κι εγώ λοιπόν... 45 είμαι, πολύ μεγαλύτερη από κάποιον 25 χρονών.
Έχω και υποκείμενο νόσημα, ας διασωληνωθώ κι ας καταλήξω.
Που χαμπάρι δεν παίρνει κανείς σας ότι έχω Διαβήτη 42 χρόνια κι αν δεν το έλεγα θα φαινόμουν πιο γερή και πιο δυνατή κι από ελέφαντα.
