Έτσι πληγώνουμε τους γονείς μας, όταν μεγαλώσουμε

Στην εποχή μας, οι οικογένειες δεν μένουν πια κοντά, όπως παλιότερα, και οι παππούδες δεν έχουν καθημερινή επαφή με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. 

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής οδήγησε σταδιακά στον παραγκωνισμό της τρίτης ηλικίας και στον αποκλεισμό, κατά κάποιον τρόπο, των γηραιότερων από την καθημερινότητά μας. 

Και, όσο και αν οι γονείς μας μάς λένε ότι θέλουν να είμαστε ανεξάρτητοι και να μην ανησυχούμε για ‘κείνους, δεν παύουν να πληγώνονται και να νιώθουν παραμελημένοι κάθε φορά που:

Δεν είμαστε δίπλα τους, όταν μας χρειάζονται
Οι γονείς μας ήταν πάντα δίπλα μας, φρόντισαν να μη μας λείψει τίποτα και να νιώθουμε πάντα ασφαλείς, όχι μόνο ως παιδιά, αλλά ακόμη και ως ενήλικες. 

Δυστυχώς, η καθημερινότητα και οι δυσκολίες της ζωής μας παρασέρνουν εύκολα, μας παίρνει από κάτω – δεν είμαστε το ίδιο ανθεκτικοί μ’ εκείνους – και ξεχνάμε να τους στηρίξουμε όταν περνούν κι αυτοί τα δικά τους ζόρια.

Τους μιλάμε με λόγια σκληρά
Όσο καλές σχέσεις κι αν έχουμε με τους γονείς μας, δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε τις διαφωνίες και τα καυγαδάκια μας, αφού ανήκουμε σε άλλη γενιά και κάνουμε τις επιλογές μας με βάση αυτό που πιστεύουμε εμείς κι όχι εκείνοι. 

Πολλές φορές, όμως, ξεχνάμε ότι θέλουν μόνο το καλό μας, κολλάμε σε πράγματα που θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε και ξεστομίζουμε λόγια που τους πληγώνουν, για τα οποία μετανιώνουμε μετά.

Δεν ρωτάμε πώς είναι στην υγεία τους
Οι γονείς μας, όσο κι αν μεγαλώσουν, προσπαθούν να μας προστατέψουν από δυσάρεστα πράγματα, όπως είναι π.χ. ένα πρόβλημα υγείας τους. 

Επιπλέον, ανησυχούν περισσότερο για τα παιδιά και τα εγγόνια τους, γι’ αυτό μας λένε πάντα ότι είναι μια χαρά και πως δεν χρειάζονται τίποτα. 

Αν ρωτήσουμε, βέβαια... Γιατί πολύ συχνά, αμελούμε να τους ρωτήσουμε πώς είναι και να δείξουμε το στοιχειώδες ενδιαφέρον για την κατάστασή τους.

Δεν τους βοηθάμε οικονομικά
Μπορεί οι γονείς μας να δούλεψαν σκληρά σε όλη τους τη ζωή, αλλά κάποιες φορές δεν έρχονται όλα όπως τα υπολογίζεις και οι συντάξεις δεν είναι πάντα αρκετές για να τα βγάλει πέρα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. 

Όταν θυσίασαν τόσα για να μας δώσουν τα εφόδια ώστε να ζήσουμε μια καλή ζωή, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για ‘κείνους είναι να τους στηρίξουμε οικονομικά, ακόμη κι αν είναι πολύ περήφανοι για να μας το ζητήσουν οι ίδιοι.

Δεν εμφανιζόμαστε στις οικογενειακές μαζώξεις
Για τους παλιότερους, οι οικογενειακές μαζώξεις είναι ένα κοινωνικό γεγονός, μια ευκαιρία να ξαναδούν συγγενείς που δεν βλέπουν συχνά. 

Ταυτόχρονα, είναι μια ευκαιρία να νιώσουν ότι η οικογένεια είναι δεμένη και αποτελεί εν δυνάμει στήριγμα για όλα τα μέλη της. Όταν είμαστε νεότεροι, συγχωρούν τη δυσθυμία μας κάθε φορά που μαζεύονται τα σόγια. 

Όταν κάνουμε δική μας οικογένεια, όμως, η απουσία μας απ’ το οικογενειακό τραπέζι τους στενοχωρεί βαθιά.

Δεν τους λέμε ένα ευχαριστώ, που και που
Προφανώς, οι γονείς μας δεν στερήθηκαν όσα στερήθηκαν, ούτε μας ανέθρεψαν σωστά και μας έδωσαν την ευκαιρία να ζήσουμε καλύτερα από ‘κείνους, με στόχο να έρθει μια μέρα που θα ακούσουν τις ευχαριστίες μας. 

Παρ’ όλ’ αυτά, είναι πολύ ωραίο, και για εμάς και για ‘κείνους, να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας πότε πότε και να αναγνωρίζουμε ανοιχτά τις προσπάθειες και τις θυσίες τους.

Τους κλείνουμε έξω απ’ τη ζωή μας
Είναι γεγονός ότι οι οικογενειακές και οι επαγγελματικές υποχρεώσεις συχνά δεν μας αφήνουν χρόνο και διάθεση για τίποτα. Πόσο μάλλον, για ν’ ακούμε τις παραινέσεις και τις ανησυχίες των γονιών μας κάθε λίγο και λιγάκι. 

Με τον καιρό όμως, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κλείνουμε τους δικούς μας έξω απ’ τη ζωή μας και να μην έχουν πραγματική εικόνα του τι περνάμε και κατά πόσο χρειαζόμαστε ή όχι τη στήριξη και τη βοήθειά τους.

Τους μιλάμε σαν να είναι παιδιά
Στους γονείς μας οφείλουμε να τους τιμούμε πάντα και να τους δείχνουμε τον απαιτούμενο σεβασμό γιατί, πρώτα πρώτα, σ’ αυτούς χρωστάμε όσα έχουμε καταφέρει στη ζωή μας – αυτό που είμαστε. 

Σίγουρα δεν είναι αλάνθαστοι, έχουν όμως μεγαλύτερη εμπειρία και μας αγαπούν πολύ. 

Είναι, λοιπόν, δυσάρεστο να τους αντιμετωπίζουμε σαν να ήταν μικρά παιδιά, να μην τους λαμβάνουμε υπόψη και να προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε τη σκέψη τους.

πηγή

Η Τρίτη ηλικία στη διαδρομή του χρόνου στην Ελλάδα

1. Οι γέροντες στην Αρχαία Ελλάδα
Στους αρχαίους `Ελληνες, ο σεβασμός στους γέροντες αποτελούσε την υπέρτατη αξία. Στα Ομηρικά `Επη, οι Γέροντες ήταν πλάι στους πολεμιστές, με τον σοφό Νέστωρα να συμβουλεύει και να καθοδηγεί τις μάχες.  Ο Αχιλλέας, συγκινείται στη θέα του γέροντα Πριάμου, που τον εκλιπαρούσε να του δώσει το πτώμα του `Εκτορα  προκειμένου να το θάψει με τις δέουσες τιμές.  Ο Αχιλλέας ακόμη, αποκαλούσε το σοφό διδάσκαλο του Φοίνικα «άττα γεραίε», δηλ. γέροντα, καλέ πατέρα. Στα ιστορικά χρόνια γενικά, οι γέροντες απολάμβαναν την ίδια εκτίμηση, τον σεβασμό, αλλά και τη φροντίδα των νέων και των ωρίμων.

Στην Αρχαία Σπάρτη, μια από τις κύριες υποχρεώσεις του νεαρού Σπαρτιάτη ήταν ο απόλυτος σεβασμός προς τους γέροντες. Σηκωνόταν για να παραχωρήσει τη θέση του και υπολόγιζε τη συμβουλή των ηλικιωμένων τόσο στη δημόσια, όσο και στην ιδιωτική ζωή. Στις μεγάλες εορτές λάμβαναν μέρος τρεις χοροί, ο χορός των γερόντων, ο χορός των ανδρών και ο χορός των παίδων, σύμφωνα με καταγραφή του Πλουτάρχου.
`Ετσι, το λόγο άρχιζε πρώτος ο χορός των γερόντων που έψελνε:
“Άμμες ποκ’ ήμες άλκιμοι νεανίαι”,  (Εμείς είμασταν κάποτε ρωμαλέοι νέοι).
Στον παραπάνω λόγο τότε ο χορός των ανδρών απαντούσε:
“Άμμες δε γ’ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε” (Εμείς είμαστε τώρα, αν θέλετε δοκιμάστε).
Στη συνέχεια το λόγο λάμβανε ο χορός των παίδων:   “Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες” (Εμείς όμως θα γίνουμε καλύτεροι).
Τον ίδιο σεβασμό έτρεφαν για τα γηρατειά και στην Αθήνα, παρά το ότι τα θεωρούσαν συμφορά, επειδή αποστερούσαν το σώμα από την ομορφιά και τη χαρά της ζωής. Οι νέοι είχαν υποχρέωση να φροντίζουν τους γονείς τους («γηροβοσκείν»)  διαφορετικά η πολιτεία τους αφαιρούσε τα πολιτικά τους δικαιώματα, γεγονός ισότιμο της ατιμίας. Ο Αθηναϊκός Νόμος παρείχε προστασία στους ηλικιωμένους. Κατά πρώτο λόγο οι γιοι δεν είχαν απλώς ηθική αλλά και νομική υποχρέωση να φροντίζουν και να συντηρούν τους γέρους γονείς τους. Πάντως, πολλές ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στην Αθηναϊκή κοινωνία υπήρχαν και μερικές θλιβερές περιπτώσεις παραμέλησης και εγκατάλειψης γερόντων και οι γέροντες δεν ήταν απόλυτα σεβαστοί, ούτε οι συμβουλές τους γίνονταν πάντοτε σεβαστές.
Συγκεκριμένα, αναφέρεται, ότι, όταν ένας γηραιός Αθηναίος έψαχνε για θέση στο θέατρο του Διονυσίου, οι μόνοι θεατές που σηκώθηκαν να του προσφέρουν τη δική τους, ήταν κάποιοι Σπαρτιάτες πρέσβεις, επίσημοι προσκεκλημένοι των Αθηναίων, που κάθονταν στην πρώτη σειρά. Βλέποντας την ευγενική αυτή χειρονομία το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Στο σημείο αυτό ένας από τους Σπαρτιάτες γύρισε και είπε στους συντρόφους του: «Αυτοί οι Αθηναίοι είναι σε θέση να εκτιμήσουν τους καλούς τρόπους, αλλά δεν γνωρίζουν να τους εφαρμόσουν».
Στην αρχαιότητα, δεν υπήρχε κάτι ανάλογο με τη σημερινή γεροντολογία που είναι ειδικός κλάδος της ιατρικής. Παρ’ όλα αυτά το έργο του Ιπποκράτη περιλάμβανε διάσπαρτες παρατηρήσεις για τη φυσική κατάσταση των ηλικιωμένων, από τις οποίες φαίνεται το πρώιμο ενδιαφέρον για τη μελέτη της πορείας του γήρατος.

2. Συμμετοχή των γερόντων στα κοινά

2.1 Αρχαίοι Χρόνοι
Στα αρχαία χρόνια, πλάι στους ηγεμόνες παραστεκόταν στην Ελλάδα με δικαιοδοσία συμβουλευτική η Βουλή των Γερόντων, ή Γερουσία. (Γερωσία ή Γερωνία κατά τον ). Ο βασιλιάς των ομηρικών επών, των σκοτεινών αιώνων, συνομιλεί και συναποφασίζει με τους γέροντες για τα δημόσια θέματα.
Η Γερουσία της Σπάρτης,  αντίστοιχη με την Βουλή των Πεντακοσίων της αρχαίας , ήταν ένα σώμα 28 ανδρών, ηλικίας από 60 ετών και πάνω (οπότε και ολοκληρωνόταν η στρατιωτική θητεία), που εκλέγονταν διά βίου από την Απέλλα (Εκκλησία του Δήμου). Μέλη της ήταν ακόμη οι δύο βασιλιάδες, οπότε συνολικά απαρτιζόταν από 30 άτομα.  Κύριο κριτήριο επιλογής τους ήταν η στρατιωτική τους αρετή. Στη Σπάρτη και σε πολλές δωρικές πόλεις η Γερουσία ήταν ανώτερο πολιτικό σώμα, που ασκούσε καθήκοντα βουλευτικά και δικαστικά.
Πιο συγκεκριμένα: Η Γερουσία έπαιζε σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή του κράτους, έχοντας την εξουσία να προετοιμάζει τους νόμους προς ψήφιση, καθώς και τη νομοθετική πρωτοβουλία. Ακόμη, τα μέλη της μπορούσαν να ασκήσουν βέτο στις αποφάσεις της Απέλλας.  Σε γενικές γραμμές ήταν Σώμα υπεύθυνο για την εσωτερική πολιτική και δεν ελεγχόταν από κανέναν, για τις αποφάσεις του. Αποτελούσε ακόμη την ανώτατη δικαστική αρχή που δίκαζε τις ποινικές υποθέσεις, και είχε τη δυνατότητα να επιβάλλει τη θανατική ποινή, ή την απώλεια των πολιτικών δικαιωμάτων του ατόμου. Σε συνδυασμό με τους Εφόρους, τα μέλη της Γερουσίας μπορούσαν ακόμη και να ασκήσουν κριτική στους βασιλείς!
Ανάλογη με την Γερουσία της Σπάρτης ήταν και η Γερουσία ή Γερωνία των δωρικών πόλεων της  Μινωικής , που την αποτελούσαν 20-30 μέλη, και τον θεσμό της οποία, μιμήθηκε η Σπάρτη.
Γερουσίες επίσης καλούνταν κατά την  τα πολιτικά Σώματα των αριστοκρατικών πόλεων-κρατών του ελλαδικού χώρου και των παραλίων της  () μέχρι και τους ρωμαϊκούς χρόνους.
Η Γερουσία σήμερα, είναι ένα νομοθετικό σώμα που υφίσταται σε πολλές σύγχρονες Δημοκρατίες, κοινοβουλευτικές (Ιταλία) και προεδρικές (ΗΠΑ, Γαλλία). Λέγεται και Άνω Βουλή, σε αντιδιαστολή με την Κάτω Βουλή, που είναι το βασικό και κυρίαρχο νομοθετικό σώμα. Στην Ελλάδα θεσμοθετήθηκε δύο φορές, αλλά δεν ευτύχησε στη λειτουργία της, παρότι έλκει την καταγωγή και την ονομασία της από την Αρχαία Ελλάδα. Ο διορισμός γερουσιαστή προϋπέθετε την ιδιότητα του έλληνα πολίτη, πλήρη πολιτικά και αστικά δικαιώματα και ηλικία τουλάχιστον 40 ετών Εγκαταλείφθηκε οριστικά το 1935.

2.2 Νεότεροι χρόνοι
Μια μίμηση της αρχαίας Γερουσίας αποτελεί η «Γεροντική» της Μάνης που άρχισε με την πτώση της Πελοποννήσου στους Τούρκους το 1461 και τελείωσε το 1912, με τη διαφορά ότι περιελάμβανε μόνο άντρες ηλικίας 40-50 ετών.  Αλλά, γενικά, στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, η λέξη «γέροντας» ήταν ισοδύναμη της λέξης «σεβάσμιος». Επεκράτησε δε από τότε –και διατηρείται μέχρι σήμερα- το προσωνύμιο «Γέροντας» στους κληρικούς, σε ένδειξη σεβασμού.
Την ίδια περίοδο –και κυρίως μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453- στους πληθυσμούς των Σαρακατσαναίων, τον πρώτο λόγο είχαν οι γέροντες, την δε δικαστική εξουσία ασκούσε συμβούλιο γερόντων στα πλαίσια του «συναφικού δικαστηρίου», οι οποίοι αφού άκουγαν τον κατηγορούμενο και τον αδικημένο, έβγαζαν την απόφαση.   Οι ποινές μπορεί να ήταν ιδιαίτερα αυστηρές, ανάλογα με το είδος της αδικίας. Ο θεσμός των συναφικών δικαστηρίων παρέμεινε σε ισχύ, έως το 1950 στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη.                                                .
Τον 9ο αιώνα που η Κρήτη κατακτήθηκε από τους Σαρακηνούς πειρατές, οι Σφακιανοί αρνήθηκαν να δηλώσουν υποταγή και δημιούργησαν αυτόνομη κοινότητα με δική της γερουσία (οι γέροντες κυβερνούσαν σαν πιο σοφοί).  Γενικότερα, στα χωριά της πατρίδας μας οι γέροι δεν ήταν παθητικοί. Ήταν πάντα μπροστά είτε στο χορό και το γλέντι είτε στον πόλεμο. Στα  χωριά της Κρήτης, δεν έλειπαν οι γέροντες από τον κάθε ξεσηκωμό. Οι δε γεροντότεροι έσερναν τον χορό στις γιορτές.
Είναι δε γνωστός ο ρόλος του «πρωτόγερου» στα χωριά των Σφακίων αλλά και αλλού, του πλέον ηλικιωμένου γέροντα δηλαδή, του οποίου η γνώμη ήταν καταλυτική σε δύσκολες περιπτώσεις (βεντέτες, ζωοκλοπές), αλλά και σε θέματα τη καθημερινότητας.

2.3. Σήμερα
Το 1990 ο ΟΗΕ ανακήρυξε την 1η Οκτωβρίου ως την Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων και ένα χρόνο αργότερα όρισε πέντε βασικές αρχές για τους ηλικιωμένους, οι οποίες στοχεύουν στο να διασφαλίσουν ότι θα δοθεί προτεραιότητα στην τρίτη ηλικία από όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου. Αυτές οι αρχές είναι η ανεξαρτησία, η ενεργός συμμετοχή των ηλικιωμένων στα κοινά, η δυνατότητα εκπλήρωσης των προσωπικών στόχων, η φροντίδα και η αξιοπρέπεια.
Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται και από τη στάση της έναντι της τρίτης ηλικίας. Η τρίτη ηλικία είναι μια φυσική κατάσταση της ζωής και οι παλαιότερες κοινωνίες γνώριζαν να τιμούν την πείρα, την ψυχραιμία και την οξυδέρκεια των πρεσβύτερων.
`Ετσι, σήμερα οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας με την καθημερινή δράση τους, τη ζωτικότητά τους και την ενεργό συμμετοχή στα κοινωνικά, πνευματικά, πολιτικά και πολιτιστικά δρώμενα της εποχής μας, αποδεικνύουν ότι είναι μάχιμοι της ζωής και δημιουργικοί. Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες των παππούδων και των γιαγιάδων τους, διαπιστώνουν ότι διατηρούνται σε καλύτερη φυσική κατάσταση και νιώθουν αρκετά νέοι. Διαπιστώνουν ότι η τρίτη ηλικία δε σημαίνει υποχρεωτικά αρρώστιες και γήρανση, αλλά μια ακόμη περίοδο δημιουργίας και ανάπτυξης. Μια περίοδο με πολλές και αληθινές χαρές, φτάνει μονάχα να καταλάβουν ότι: Το σεβασμό τον εμπνέεις και δεν τον επιβάλλεις. Το μόνο που εξουσιάζεις και μπορείς να αλλάξεις είναι ο εαυτός σου, κανένας άλλος. Να αντιλαμβάνεσαι τις πρωτοτυπίες και τα ενδιαφέροντα των νέων. Να αποδέχεσαι τη συνυπευθυνότητά σου για το καλό και κυρίως για το κακό. Το χθες χάθηκε. Το αύριο είναι αβέβαιο. Το σήμερα υπάρχει και σου ανήκει. Γι’ αυτό αξιοποίησε το. Και να αποδεχτούν το βιολογικό μαρασμό και τις βιοσωματικές αλλαγές, να συμφιλιώνονται με το παρελθόν και την αναπόφευκτη φθορά του ανθρώπου και να ζουν με την ιδέα των ιατρικών εξετάσεων και να συμβιβάζονται με τα προβλήματα της υγείας και της ηλικίας τους.
Τέλος, ο κύκλος της ζωής ξεκινά από την παιδική ηλικία και καταλήγει πάλι σε αυτή με τον ερχομό των γερατειών. Η τρίτη ηλικία χρειάζεται άνεση και φροντίδα και έχει μια τεράστια ανάγκη να ανήκει και να προσφέρει έστω και στο ελάχιστο στην οικογένεια. Η Τρίτη ηλικία χρειάζεται ασφάλεια και αγάπη!  Κυρίως, αγάπη!

* Γεωπόνος-Συγγραφέας Μέλος της «Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων»

haniotika-nea.gr

Juan Lucena: «Αντίο» παππού, «Αντίο» γιαγιά... 😞

Κορωνοϊός: Το συγκινητικό «αντίο» σε γιαγιάδες και παππούδες

Συγκινητικό έργο για τα θύματα του κορωνοϊού «ανέβασε» ο καλλιτέχνης Juan Lucena

Συγκινητικό έργο για τα θύματα του κορωνοϊού «ανέβασε» ο καλλιτέχνης Juan Lucena. 

«Τι θα κάνουμε χωρίς αυτούς;» είναι ο τίτλος του έργου που είναι αφιερωμένο στους ηλικιωμένους που δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν την πανδημία.

Ο συγκλονιστικός πίνακας του Ισπανού Lucena δείχνει παιδιά να αποχαιρετούν τους παππούδες και τις γιαγιάδες που «έφυγαν» από τη ζωή τους τελευταίους μήνες.

Με απλότητα και ανθρωπιά, ο πίνακας απεικονίζει συναισθήματα που έχουμε όλοι για αυτούς τους ήρωες της ζωής, που νικήθηκαν από τον φονικό ιό.

naftemporiki

Να φτάνεις στο τέλος της ζωής και να λες «ρε γαμώτο… τι βόλτα»

Η αλήθεια που ξεπηδά μέσα από τα λόγια του George Carlin για την ζωή και τα γηρατειά

George Carlin, Αμερικάνος ηθοποιός του stand up comedy που έκανε κοινωνική σάτιρα και πέθανε το 2008 σε ηλικία 71 ετών

«Οι απόψεις του George Carlin για τα γηρατειά»

Έχετε αντιληφθεί ότι η μόνη περίοδος της ζωής μας που μας αρέσει να μεγαλώνουμε είναι όταν είμαστε παιδιά; Εάν είσαι κάτω των 10 ετών, είσαι τόσο ενθουσιασμένος που μεγαλώνεις που σκέφτεσαι τμηματικά…

- «Πόσων ετών είσαι;»,

- «Είμαι τέσσερα και μισό!»

Ποτέ δεν είσαι τριάντα έξι και μισό. Είσαι τέσσερα και μισό, και περπατάς στα πέντε! Αυτό είναι το κλειδί.

Μπαίνεις στην εφηβεία, και τώρα κανείς δεν μπορεί να σε συγκρατήσει. Πηδάς στον επόμενο αριθμό, ή ακόμη και μερικούς αριθμούς μπροστά.

- «Πόσων ετών είσαι;»

- «Θα γίνω 16!»

Μπορεί να είσαι 13, αλλά έ, θα γίνεις 16! Και τότε έρχεται η καλύτερη μέρα της ζωής σου! Γίνεσαι 21. Ακόμα και οι λέξεις ακούγονται σαν ιεροτελεστία. ΓΙΝΕΣΑΙ 21... ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ !!!

Αλλά τότε περνάς στα 30. Ωωωω, τι έγινε εδώ; Ακούγεσαι σαν χαλασμένο γάλα! Αυτός ΠΕΡΑΣΕ, έπρεπε να τον πετάξουμε. Δεν έχει πλάκα πια, είσαι απλά ένας ξινισμένος λουκουμάς. Τι πάει στραβά; Τι άλλαξε;

ΓΙΝΕΣΑΙ 21, ΠΕΡΝΑΣ στα 30, και τότε ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40. Ουάου! Πάτα φρένο, όλα σου ξεγλιστρούν. Πριν να το καταλάβεις, ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και τα όνειρά σου χάνονται…

Αλλά, για περίμενε! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60. Δεν πίστευες ότι θα τα έφθανες!

Οπότε ΓΙΝΕΣΑΙ 21, ΠΕΡΝΑΣ στα 30, ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40, ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60.

Έχεις αναπτύξει τόσο μεγάλη ταχύτητα που ΧΤΥΠΑΣ τα 70! Μετά απ’ αυτό, η κατάσταση είναι μέρα με τη μέρα. ΧΤΥΠΑΣ την Τετάρτη!

Μπαίνεις στα 80 και κάθε μέρα είναι ένας πλήρης κύκλος. ΧΤΥΠΑΣ το γεύμα. ΠΕΡΝΑΣ στις 4:30. ΦΘΑΝΕΙΣ την ώρα του ύπνου. Και δεν τελειώνει εκεί. Στα 90 σου, αρχίζεις να οπισθοδρομείς.  «Ήμουν μόλις 92».

Και τότε κάτι παράξενο συμβαίνει. Εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα 100, ξαναγίνεσαι μικρό παιδί. «Είμαι 100 και μισό!».

Μακάρι να φθάσετε όλοι στα υγιή 100 και μισό!

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΝΕΟΙ:

• Πετάξτε τους ασήμαντους αριθμούς. Αυτό συμπεριλαμβάνει την ηλικία, το βάρος και το ύψος. Αφήστε τους γιατρούς να νοιάζονται γι’ αυτά. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος για τον οποίο, τους πληρώνετε.
• Κρατήστε μόνο τους ευχάριστους φίλους. Οι γκρινιάρηδες σας ρίχνουν.
• Να μαθαίνετε συνεχώς! Μάθετε περισσότερα για τους υπολογιστές, τις τέχνες, την κηπουρική, οτιδήποτε, ακόμη και για το ραδιόφωνο. Να μην αφήνετε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό. «Ένα ανενεργό μυαλό, είναι το εργαστήρι του Διαβόλου». Και το επίθετο του διαβόλου είναι Αλτσχάιμερ.
• Απολαύστε τα απλά πράγματα.
• Γελάτε συχνά, διαρκώς και δυνατά.Γελάστε μέχρι να σας κοπεί η ανάσα.
• Τα δάκρυα τυχαίνουν. Υπομείνετε, πενθήστε, και προχωρήστε παραπέρα. Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας. Να είστε ΖΩΝΤΑΝΟΙ ενόσω είστε εν ζωή.
• Περιβάλλετε τον εαυτό σας με ό,τι αγαπάτε, είτε είναι η οικογένεια, τα κατοικίδια, η μουσική, τα φυτά, τα ενδιαφέροντα σας, οτιδήποτε. Το σπίτι σας είναι το καταφύγιό σας.
• Να τιμάτε την υγεία σας: Εάν είναι καλή, διατηρήστε την. Εάν είναι ασταθής, βελτιώστε την. Εάν είναι πέραν της βελτιώσεως, ζητήστε βοήθεια.
• Μην κάνετε βόλτες στην ενοχή. Κάντε μια βόλτα στα μαγαζιά, ακόμη και στον διπλανό νομό ή σε μια ξένη χώρα αλλά ΜΗΝ πηγαίνετε εκεί που βρίσκεται η ενοχή.
• Πείτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε, σε κάθε ευκαιρία.

ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ:

• Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα
• Όλοι χρειαζόμαστε να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο κάθε μέρα!!
• Το ταξίδι της ζωής δεν είναι για να φθάσουμε στον τάφο µε ασφάλεια σε ένα καλοδιατηρημένο σώμα, αλλά κυρίως για να ξεγλιστρούμε προς όλες τις πλευρές, πλήρως εξαντλημένοι, φωνάζοντας...

«Ρε γαµώτο… τι βόλτα!».’’

ekriti.gr

Έχω μια εγγονούλα 3 ετών...

... και κάθε φορά που χαϊδεύω το προσωπάκι της κλαίει.... 

Μου λέει ότι τα χέρια μου έχουν αγκάθια...

Ο γέροντας νοιώθοντας άβολα μπήκε στο φαρμακείο και έδειξε το χέρι του στον υπεύθυνο, αμίλητος.

- Θέλετε κάτι κύριε; ρώτησε ο υπάλληλος.

Ναι, απάντησε ο γέροντας αισθανόμενος άβολα με την εμφάνισή του.

- Ξέρετε δουλεύω εδώ πιο κάτω στο καρβουνιάρικο. Τα χέρια μου έχουν γίνει πολύ σκληρά και θα ήθελα κάτι να μαλακώσουν..

Ο υπάλληλος με ύφος ειρωνικό, μάλλον ενοχλημένο και απαξιωτικό απάντησε:

- Και ποιο είναι το πρόβλημά σου, η κυρία του σπιτιού θέλει χεράκια απαλά;

- Όχι ακριβώς.... 

Έχω μια εγγονούλα 3 ετών και κάθε φορά που χαϊδεύω το προσωπάκι της κλαίει... μου λέει ότι τα χέρια μου έχουν αγκάθια.

Ο υπάλληλος χαμήλωσε τα μάτια.... Ένα σφίξιμο στη καρδιά τον έκανε να μη μπορεί να κοιτάξει τον γέροντα... κατάφερε με κόπο να κρύψει ένα δάκρυ ντροπής που κύλισε φευγαλέα από τα μάτια του.

Έσκυψε, πήρε τη καλύτερη κρέμα που είχε στο κατάστημα και την έδωσε στον γέροντα που όλο αυτό το διάστημα μετρούσε ότι ψιλά είχε στο πορτοφολάκι του για να πληρώσει το φάρμακο.

- Δεν κοστίζει τίποτα παππού. Πήγανε μόνο γρήγορα στο σπίτι γιατί η μικρή κυρία των τριών ετών σε περιμένει... και ξέρεις καλέ μου γέροντα, σε ευχαριστώ που ήρθες σήμερα εδώ, μόλις σήμερα κατάλαβα πως μια ασήμαντη κίνηση μπορεί να δώσει τόση ζεστασιά και χαρά σε πολλούς..

Κοίταξε τον γέροντα που απομακρυνόταν. Τα ταλαιπωρημένα πόδια του είχαν κάνει φτερά.... Είμαι σίγουρος και η καρδιά του φτερούγιζε από χαρά και προσμονή να δει ξανά τα ματάκια της μικρής να λάμπουν, σκέφτηκε ο υπάλληλος.... Άλλωστε τα μάτια, αυτά και μόνο, δεν καθρεφτίζουν την ευτυχία χωρίς λόγια;

ksipnistere.com