Έτσι πληγώνουμε τους γονείς μας, όταν μεγαλώσουμε

Στην εποχή μας, οι οικογένειες δεν μένουν πια κοντά, όπως παλιότερα, και οι παππούδες δεν έχουν καθημερινή επαφή με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. 

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής οδήγησε σταδιακά στον παραγκωνισμό της τρίτης ηλικίας και στον αποκλεισμό, κατά κάποιον τρόπο, των γηραιότερων από την καθημερινότητά μας. 

Και, όσο και αν οι γονείς μας μάς λένε ότι θέλουν να είμαστε ανεξάρτητοι και να μην ανησυχούμε για ‘κείνους, δεν παύουν να πληγώνονται και να νιώθουν παραμελημένοι κάθε φορά που:

Δεν είμαστε δίπλα τους, όταν μας χρειάζονται
Οι γονείς μας ήταν πάντα δίπλα μας, φρόντισαν να μη μας λείψει τίποτα και να νιώθουμε πάντα ασφαλείς, όχι μόνο ως παιδιά, αλλά ακόμη και ως ενήλικες. 

Δυστυχώς, η καθημερινότητα και οι δυσκολίες της ζωής μας παρασέρνουν εύκολα, μας παίρνει από κάτω – δεν είμαστε το ίδιο ανθεκτικοί μ’ εκείνους – και ξεχνάμε να τους στηρίξουμε όταν περνούν κι αυτοί τα δικά τους ζόρια.

Τους μιλάμε με λόγια σκληρά
Όσο καλές σχέσεις κι αν έχουμε με τους γονείς μας, δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε τις διαφωνίες και τα καυγαδάκια μας, αφού ανήκουμε σε άλλη γενιά και κάνουμε τις επιλογές μας με βάση αυτό που πιστεύουμε εμείς κι όχι εκείνοι. 

Πολλές φορές, όμως, ξεχνάμε ότι θέλουν μόνο το καλό μας, κολλάμε σε πράγματα που θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε και ξεστομίζουμε λόγια που τους πληγώνουν, για τα οποία μετανιώνουμε μετά.

Δεν ρωτάμε πώς είναι στην υγεία τους
Οι γονείς μας, όσο κι αν μεγαλώσουν, προσπαθούν να μας προστατέψουν από δυσάρεστα πράγματα, όπως είναι π.χ. ένα πρόβλημα υγείας τους. 

Επιπλέον, ανησυχούν περισσότερο για τα παιδιά και τα εγγόνια τους, γι’ αυτό μας λένε πάντα ότι είναι μια χαρά και πως δεν χρειάζονται τίποτα. 

Αν ρωτήσουμε, βέβαια... Γιατί πολύ συχνά, αμελούμε να τους ρωτήσουμε πώς είναι και να δείξουμε το στοιχειώδες ενδιαφέρον για την κατάστασή τους.

Δεν τους βοηθάμε οικονομικά
Μπορεί οι γονείς μας να δούλεψαν σκληρά σε όλη τους τη ζωή, αλλά κάποιες φορές δεν έρχονται όλα όπως τα υπολογίζεις και οι συντάξεις δεν είναι πάντα αρκετές για να τα βγάλει πέρα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. 

Όταν θυσίασαν τόσα για να μας δώσουν τα εφόδια ώστε να ζήσουμε μια καλή ζωή, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για ‘κείνους είναι να τους στηρίξουμε οικονομικά, ακόμη κι αν είναι πολύ περήφανοι για να μας το ζητήσουν οι ίδιοι.

Δεν εμφανιζόμαστε στις οικογενειακές μαζώξεις
Για τους παλιότερους, οι οικογενειακές μαζώξεις είναι ένα κοινωνικό γεγονός, μια ευκαιρία να ξαναδούν συγγενείς που δεν βλέπουν συχνά. 

Ταυτόχρονα, είναι μια ευκαιρία να νιώσουν ότι η οικογένεια είναι δεμένη και αποτελεί εν δυνάμει στήριγμα για όλα τα μέλη της. Όταν είμαστε νεότεροι, συγχωρούν τη δυσθυμία μας κάθε φορά που μαζεύονται τα σόγια. 

Όταν κάνουμε δική μας οικογένεια, όμως, η απουσία μας απ’ το οικογενειακό τραπέζι τους στενοχωρεί βαθιά.

Δεν τους λέμε ένα ευχαριστώ, που και που
Προφανώς, οι γονείς μας δεν στερήθηκαν όσα στερήθηκαν, ούτε μας ανέθρεψαν σωστά και μας έδωσαν την ευκαιρία να ζήσουμε καλύτερα από ‘κείνους, με στόχο να έρθει μια μέρα που θα ακούσουν τις ευχαριστίες μας. 

Παρ’ όλ’ αυτά, είναι πολύ ωραίο, και για εμάς και για ‘κείνους, να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας πότε πότε και να αναγνωρίζουμε ανοιχτά τις προσπάθειες και τις θυσίες τους.

Τους κλείνουμε έξω απ’ τη ζωή μας
Είναι γεγονός ότι οι οικογενειακές και οι επαγγελματικές υποχρεώσεις συχνά δεν μας αφήνουν χρόνο και διάθεση για τίποτα. Πόσο μάλλον, για ν’ ακούμε τις παραινέσεις και τις ανησυχίες των γονιών μας κάθε λίγο και λιγάκι. 

Με τον καιρό όμως, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κλείνουμε τους δικούς μας έξω απ’ τη ζωή μας και να μην έχουν πραγματική εικόνα του τι περνάμε και κατά πόσο χρειαζόμαστε ή όχι τη στήριξη και τη βοήθειά τους.

Τους μιλάμε σαν να είναι παιδιά
Στους γονείς μας οφείλουμε να τους τιμούμε πάντα και να τους δείχνουμε τον απαιτούμενο σεβασμό γιατί, πρώτα πρώτα, σ’ αυτούς χρωστάμε όσα έχουμε καταφέρει στη ζωή μας – αυτό που είμαστε. 

Σίγουρα δεν είναι αλάνθαστοι, έχουν όμως μεγαλύτερη εμπειρία και μας αγαπούν πολύ. 

Είναι, λοιπόν, δυσάρεστο να τους αντιμετωπίζουμε σαν να ήταν μικρά παιδιά, να μην τους λαμβάνουμε υπόψη και να προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε τη σκέψη τους.

πηγή