Το καλύτερο και φθηνότερο φάρμακο για τον εγκέφαλο και τη μακροζωία…

Το να έχει ο άνθρωπος ένα σταθερό σκοπό στη ζωή του, μπορεί να τον προστατεύσει καλύτερα από την άνοια και το Αλτσχάιμερ όσο περνάνε τα χρόνια, σύμφωνα με μία νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που δείχνει ότι οι ηλικιωμένοι πρέπει να μην έχουν απάθεια και κατάθλιψη, αλλά, αντίθετα, να αισθάνονται ότι ζουν για κάποιο σκοπό.

Old lady and flute playing dog

Οι ερευνητές, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο ψυχιατρικό περιοδικό «Archives of General Psychiatry» του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου, διαπίστωσαν ότι, για κάποιο λόγο, όσοι άνθρωποι αισθάνονται περισσότερο από τους άλλους ότι έχουν ένα σκοπό στη ζωή τους, είναι αυτοί που, ακόμα κι αν έχουν στον εγκέφαλό τους τα φυσικά σημάδια της άνοιας και του Αλτσχάιμερ, τα καταφέρνουν καλύτερα να μην επηρεάζονται αρνητικά από αυτά, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Οι ερευνητές μελέτησαν τα τεστ που είχαν δοθεί σε περίπου 250 ηλικιωμένους, οι οποίοι αργότερα πέθαναν και οι εγκέφαλοί τους ελέγχθηκαν μέσω νεκροψίας για να διαπιστωθεί σε ποιο βαθμό ήταν προχωρημένη η εξάπλωση των σημαδιών της άνοιας. Προτού οι συμμετέχοντες πεθάνουν, οι ερευνητές τους είχαν ζητήσει να προσδιορίσουν κατά πόσο αισθάνονται ότι έχουν ένα σκοπό στη ζωή τους και αν βρίσκουν συγκεκριμένο νόημα σε αυτήν. Η ύπαρξη στόχου θεωρείται από τους ψυχολόγους δείκτης ψυχικής υγείας και ικανοποίησης στην προσωπική ζωή.

Έδωσαν ένα ψυχολογικό τεστ στους ηλικιωμένους από το οποίο αξιολόγησαν σε ποιο βαθμό οι τελευταίοι όντως αισθάνονταν ότι ζουν για κάποιο σκοπό. Η μεταθανάτια μελέτη του εγκεφάλου των ατόμων αυτών επέτρεψε στους επιστήμονες να συσχετίσουν το ψυχικό βίωμα καθενός, όσον αφορά το σκοπό και την αξία της ζωής του, με την μεταθανάτια κατάσταση του εγκεφάλου του.

Όπως διαπιστώθηκε, ακόμα και ανάμεσα σε εκείνους τους ηλικιωμένους που είχαν πολλά σημάδια άνοιας (τις χαρακτηριστικές «πλάκες» που προκαλούν το θάνατο των νευρωνικών εγκεφαλικών κυττάρων), όσοι, όσο ζούσαν, αισθάνονταν ότι είχαν ένα σκοπό, ήσαν αυτοί που επηρεάζονταν λιγότερο αρνητικά από την πρόοδο της νευροεκφυλιστικής νόσου και τη σταδιακή έκπτωση των νοητικών λειτουργιών τους.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι, κατά μέσο όρο, τα άτομα μ’ ένα σκοπό στη ζωή τους είχαν περίπου 30% βραδύτερη επιδείνωση των νοητικών λειτουργιών τους σε σχέση με όσους σε μικρό μόνο βαθμό θεωρούσαν ότι ζούσαν για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Δεν είναι ακόμα σαφές για ποιό λόγο και μέσα από ποιό βιολογικό μηχανισμό ο σκοπός στη ζωή συσχετίζεται με την καλύτερη υγεία του εγκεφάλου στα γεράματα. Εξάλλου, από την μελέτη προκύπτει ότι οι πιο μορφωμένοι φαίνεται να είναι πιο ικανοί στο να επιβραδύνουν την άνοια.

real.gr

enallaktikidrasi

Δεν είναι ρούχο παλιό και φορεμένο, είναι η μάνα σου

Σε ξέχασαν!
Σε ξέχασαν όλοι τους, μα εσύ δεν ξέχασες ποτέ κανέναν.
Σε αφήσανε μοναχή σου, όλοι εκείνοι που εσύ δεν τους παράτησες ποτέ σου.
    Σε ξέχασαν σε έναν καναπέ, μπροστά από μια οθόνη, με ανόητες σαπουνόπερες, ανιαρά δελτία ειδήσεων, άθλιες κουτσομπολίστικες εκπομπές και λίγο διαδίκτυο και social media, που τώρα πια είναι η μόνη συντροφιά σου, κι όλοι αυτοί που θα έπρεπε να σε συντροφεύουν, τραβήξανε τον δρόμο τους, που εσύ δεν έχεις θέση.

    Κάποτε σε φωνάζαν μαμά, κι εσύ ήσουνα εκεί πριν καν τελειώσουνε την λέξη τους.
Κάποτε ήσουνα σύντροφος, μα τώρα ο σύντροφος σου δεν θυμάται, ποια ήσουνα, τι σήμαινες, τι του έδωσες, πόσες φορές τον στήριξες, κι εσένα τώρα σε αφήνει να αιωρείσαι στο κενό σου.

    Περάσανε τα χρόνια, μάτια μου θλιμμένα, κι αφού όλοι τους σου πήρανε ό,τι είχες να τους δώσεις, αφού σε στύψανε, τώρα δεν σε χρειάζονται άλλο.
Πέρασε, γαμώτο, σχεδόν όλη η ζωή σου, κι όλοι εκείνοι που δικαίως σε αποκαλούσαν ουρανό τους, σε πέταξαν στα χώματα, σε αφήσανε εκεί. κι αυτοί άνοιξαν τα φτερά τους.
Πέρασε κι η νιότη σου, πάει, κι αυτός που κάποτε σε επέλεξε για μάνα των παιδιών του, αυτός που κάποτε σε κοίταζε στα μάτια, σήμερα σου ρίχνει μόνο βλέμματα οίκτου, απαξίωσης και περιφρόνησης.

    Αυτός που κάποτε ήταν η αγκαλιά σου και σε κοίμιζε μέσα σε αυτήν, σήμερα σε αφήνει μόνη σου, σε ένα τραπέζι με την απέναντι καρέκλα του αδειανή, σε ένα κρεβάτι μοναξιάς κι αγκαθερό ή αν είναι πάνω στο κρεβάτι, εσύ βλέπεις την πλάτη του κι όχι την αγκαλιά του.
Αυτός που σου ορκίστηκε αιώνια αγάπη, τον άλλαξε τον αιώνα του μέσα σε λίγες δεκαετίες, και τώρα αγαπάει μόνο τον εαυτούλη του.
Αυτός που κάποτε σε έκαιγε με έρωτα, τώρα σε καίει με την αδιαφορία του.

    Περάσανε τα χρόνια κι εσύ σκορπίστηκες κι απόμεινες ένας πόνος βουβός, μια μοναξιά σαν πρόωρος θάνατος, κι ένα αναπάντητο “γιατί” να σακατεύει την ψυχή σου.
Περάσανε τα χρόνια, κι όλο σου το κορμί πονάει από το δόσιμο, τα δάκτυλα σου μουδιάζουν από την κούραση, οι αρθρώσεις σου διαμαρτύρονται από την πολύ κατάχρηση, μα ο πιο μεγάλος πόνος σου δεν είναι αυτός, είναι όλα εκείνα που βίαια συνειδητοποιείς!

    Πού πήγανε όλοι; Αναρωτιέσαι.
Εγώ τι έκανα για μένα; Ρωτάς τον εαυτό σου, κι η απάντηση του “τίποτα”, σε κόβει.
Πώς γυρνάει η ζωή μου πίσω; Σκέφτεσαι κι ένα δάκρυ σου πιέζεται να βγει.
Γιατί κανείς δεν με ρωτάει τι κάνω κι αν θέλω κάτι; Συλλογιέσαι κι ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό σου και σε πνίγει.

    Το ξέρω, θα διαβάσεις αυτό το κείμενο και θα σε πιάσει ένα παράπονο, θα σε πλακώσει ένα βάρος, θα κλάψεις σιωπηλά, όπως σιωπηλή και περίπου αόρατη μένεις τόσα χρόνια.
    Μα δεν γράφω για αυτό ετούτες τις αράδες, προς Θεού, δεν είναι ο στόχος μου να σε στεναχωρήσω. Αυτό που θέλω πρώτα από όλα, είναι να σου απονείμω φόρο τιμής, για όλα όσα έκανες, για όσα έχεις προσφέρει, κι ας τα έχουνε ξεχάσει κάποιοι αχάριστοι. 

Κι ύστερα, θέλω να το διαβάσουνε όσοι σε παραπέταξαν, σαν ρούχα παλιό και φορεμένο, σε έναν καναπέ και μπροστά από μια οθόνη, και να τους πω, “ντροπή σας ρε”!

Γιώργος Καραγεώργος

Μυστικά ζωής από ηλικιωμένους - Lessons from the long-lived

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Cornell, Karl Pillemer, έκανε μια μελέτη στην οποία συμμετείχαν περίπου 1500 άτομα ηλικίας 70 έως 100+ ετών. Τα ευρήματα της μελέτης δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο “30 Lessons for Living: Tried and True Advice from the Wisest Americans”. 

Dianne Dengel "Side By Side" 

painting of elderly couple embracing

 

Lessons from the long-lived

Συνοψίζοντας το περιεχόμενο του βιβλίου, μπορούμε να κρατήσουμε τα εξής από την εμπειρία των ηλικιωμένων που πήραν μέρος στη μελέτη:

1) Να θυμάστε ότι η ζωή είναι σύντομη.
Η έρευνά ξεκίνησε με μια απλή ερώτηση: "Ποια είναι τα πιο σημαντικά μαθήματα που έχετε μάθει από τη ζωή σας;"
Οι ερωτηθέντες αναφέρθηκαν κυρίως σε θέματα που αφορούσαν το γάμο, τα παιδιά, τα χρήματα, την εργασία , τα γηρατειά και την υγεία.
Όμως αυτό που όλοι τόνισαν και συμφώνησαν ομόφωνα, ήταν τέσσερις απλές λέξεις:
«Η ζωή είναι σύντομη».

2) Για την καριέρα; Κάντε αυτό που σας αρέσει.
Αν και πολλοί συμμετέχοντες στην έρευνα είχαν ζήσει κατά τη διάρκεια δύσκολων οικονομικών συγκυριών, αντί να παροτρύνουν τους νεότερους να κυνηγήσουν μια σταθερή και καλά αμειβόμενη θέση εργασίας, συμβούλεψαν: 

«Κάντε κάτι που σας αρέσει».
Έχοντας επίγνωση του πόσο σύντομη είναι η ζωή, όλοι υποστήριξαν ότι θα πρέπει να αναζητούμε τη δουλειά που αγαπάμε. Η εργασία θα πρέπει να επιλέγεται με βάση την εγγενή αξία της για τον καθένα, καθώς και για την αίσθηση της απόλαυσης αλλά και την αίσθηση του σκοπού. Η ζωή είναι πάρα πολύ σύντομη για να την περνάμε κάνοντας κάτι που δεν μας αρέσει, έστω και για λίγα χρόνια.

3) Υγιεινή Ζωή; «Αντιμετωπίστε το σώμα σας σαν να πρόκειται να το χρειαστείτε για 100 χρόνια.»
Με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, η ανθυγιεινή διαβίωση δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα πεθάνετε νωρίτερα. Σημαίνει όμως χαμηλότερη ποιότητας ζωής, όταν μεγαλώσετε.
Αντί να προσφέρουν συμβουλές όπως "τρώτε λαχανικά", "να κοιμάστε νωρίς," ή "μην καπνίζετε», οι συμμετέχοντες στην έρευνα απάντησαν όταν ρωτήθηκαν σχετικά με την υγεία:
«Αντιμετωπίστε το σώμα σας, σαν να έχετε την ευκαιρία να το χρειαστείτε για 100 χρόνια. Εμείς οι ηλικιωμένοι κατανοούμε ότι σύγχρονη ιατρική τεχνολογία σημαίνει πως όσοι έχουν ανθυγιεινό τρόπο ζωής, καταδικάζουν τον εαυτό τους να πάσχει από χρόνιες ασθένειες τα 20 ή 30 ή 40 τελευταία χρόνια της ζωής τους ."

4) Τι μετάνιωσαν περισσότερο; Την άσκοπη ανησυχία.
Οι ερωτηθέντες εξέπληξαν τον Pillemer όταν τους ζήτησε να αναφέρουν τι είναι αυτό για το οποίο μετάνιωσαν περισσότερο. Αντί να αναφέρουν κάτι σχετικό με τις σχέσεις τους, πιθανούς εθισμούς ή λανθασμένες επιχειρηματικές κινήσεις, σχεδόν ομόφωνα, απάντησαν:
«Μακάρι να μην είχαμε περάσει τόσο πολύ χρόνο ανησυχώντας."

5) Ευτυχία; Μην κάνετε την ευτυχία σας εξαρτώμενη. Να είστε ευτυχείς ακόμα και στις κακές στιγμές.
Ένα άλλο δίδαγμα από την έρευνα αφορούσε την αντίληψη ότι ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για την ευτυχία του. Ενώ ακούγεται σαν κλισέ, εντούτοις το θεωρούσαν πολύ κρίσιμο, και το επιχείρημά τους ήταν το εξής:
Οι νεότεροι άνθρωποι τείνουν να είναι ευτυχισμένοι «μόνο εάν». Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο ότι η ευτυχία σου πρέπει να μην εξαρτάται από τις συγκυρίες."

Αλήθεια, πόσα από αυτά τα λάθη κάνετε εσείς;

antikleidi

Μη στενοχωριέστε που μεγαλώνετε, είναι ένα δώρο που πολλοί το απορρίπτουν

Το να μεγαλώνουμε δεν είναι κάτι άσχημο, αντιθέτως είναι προνόμιο, τέχνη και δώρο για τον καθένα.

Το γκριζάρισμα των μαλλιών, το σκίσιμο των σελίδων του ημερολογίου κι ο εορτασμός των γενεθλίων μας είναι πάντα ένας λόγος για να νιώσουμε ευτυχισμένοι. Ευτυχία στη ζωή και για τη ζωή σημαίνει να είσαι παρόν/παρούσα σ’ αυτήν.

Η ζωή έχει την ιδιόμορφη τάση να γλιστράει σαν το νερό από τα χέρια μας στο πέρασμα του χρόνου, μια κατάσταση που μας φέρνει ρυτίδες στο πρόσωπο και μας πλαισιώνει τον πόνο και τη δυστυχία κοντά μας αρκετά συχνά. Όμως, όλα αυτά προκαλούνται από την αντανάκλαση της ζωής και θα πρέπει να νιώθουμε αρκετά περήφανοι που τα ζήσαμε.

Πρέπει να έχουμε ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που μας δόθηκε να μεγαλώνουμε, γιατί κάτι τέτοιο μας επιτρέπει να μοιραζόμαστε περισσότερες στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπάμε γύρω μας. Μπορούμε να απολαμβάνουμε τις χαρές της ζωής, να χαμογελάμε και να οικοδομούμε ένα καλύτερο κόσμο με την παρουσία μας εδώ.

Οι ρυτίδες μας θυμίζουν τα χαμόγελα που χαρίσαμε
Οι ρυτίδες είναι μια ευγενική κι όμορφη αντανάκλαση της ηλικίας μας μετρημένη από τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν στα πρόσωπά μας. Καθώς, όμως, αρχίζουν να εμφανίζονται, μας κάνουν να συνειδητοποιούμε ότι η ζωή είναι εφήμερη και φευγαλέα.
Ως εκ τούτου, αισθανόμαστε συχνά άβολα και φοβισμένοι με μια τέτοια σκέψη, οπότε η παρουσία τους μπορεί να αποτελέσει μια πηγή ευτυχίας. Γιατί είμαστε λυπημένοι αφού ανεξαρτήτως των χρόνων που έχουν περάσει είμαστε ακόμα ζωντανοί;
Επειδή φοβόμαστε ότι όσο γερνάμε, χάνουμε τις φυσικές μας ικανότητες, με αποτέλεσμα να αντιλαμβανόμαστε το γήρας σαν μια τιμωρία που έρχεται με έναν υποτιμητικό κι εξευτελιστικό τρόπο. Έτσι, όταν γεράσουμε βλέπουμε πίσω και αναρωτιόμαστε τι έχουμε κάνει τη ζωή μας.

Ευχαριστήστε κάθε έτος που συμπληρώνετε
Θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στη ζωή για την ευκαιρία να παραμένουμε εδώ και για το ότι έχουμε την ικανότητα να την απολαμβάνουμε. Τι νόημα έχει να λυπόμαστε και να διαμαρτυρόμαστε για τις ευκαιρίες που χάσαμε στο παρελθόν; Θα επωφεληθούμε από τέτοιες σκέψεις ή θα αλλάξουμε κάτι από όσα έγιναν; Ας κοιτάξουμε μπροστά κι ας σταματήσουμε να χαραμίζουμε την παρούσα στιγμή για χάρη του παρελθόντος.

Το να μεγαλώνουμε θα πρέπει να είναι μια πηγή ευτυχίας. Κάθε νέα μέρα σηματοδοτεί 1440 λεπτά δυνητικά νέων επιλογών, υπέροχων σκέψεων, εκατοντάδων αποχρώσεων των συναισθημάτων μας. Κάθε δευτερόλεπτο μας δίνει τη δυνατότητα να βιώσουμε και να επωφεληθούμε από όλες τις επιλογές που μας παρέχει το περιβάλλον μας.

Κάθε χρόνος είναι ένα μετάλλιο, μια ευκαιρία να συγκεντρώσουμε αναμνήσεις, να βιώσουμε καινούργιες στιγμές, να σβήσουμε τα κεράκια των γενεθλίων μας με περισσότερο σθένος και υπερηφάνεια. Συνεχίστε την προσπάθεια εκπλήρωσης των ονείρων σας κάθε δευτερόλεπτο, λεπτό, ώρα, μέρα, μήνα, χρόνο… Έτσι, στο τέλος θα είστε σε θέση να γιορτάσετε την επιτυχία σας με τους αγαπημένους σας. Το προσδοκώμενο είναι καθώς μεγαλώνετε να συναντάτε τον εαυτό σας γεμάτο με βιώματα, ρυτίδες, και ευτυχία.

ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΩΝ ΕΙΜΑΙ;

Έφτασα στην ηλικία όπου τα πράγματα φαίνονται πιο ήρεμα αλλά θέλω να συνεχίσω να μεγαλώνω. Είμαι αρκετά μεγάλος ώστε να έχω τα όνειρά μου στα χέρια μου και οι αυταπάτες μου να έχουν γίνει ελπίδες.Είμαι σε τέτοια ηλικία όπου η αγάπη μοιάζει σαν φωτεινή λάμψη, έτοιμη να καταναλωθεί από την επιθυμία και το πάθος. Ενώ άλλες φορές μοιάζει σαν ένας ειρηνικός παράδεισος όπως το ηλιοβασίλεμα σε μια παραλία. Πόσο χρονών είμαι; Ο αριθμός δεν έχει σημασία, επειδή οι στόχοι μου έχουν εκπληρωθεί και τα δάκρυά μου από τις διαλυμένες αυταπάτες κείτονται στο δρόμο που έχω χαράξει… Αξίζουν πολύ περισσότερα από αυτό. Επομένως, τι σημασία έχει αν είμαι είκοσι, σαράντα ή εξήντα! Αυτό που έχει σημασία είναι το πόσο χρονών αισθάνομαι ότι είμαι. Είμαι αρκετά μεγάλος για να ζω ελεύθερος χωρίς να φοβάμαι. Μπορώ να ακολουθήσω το δικό μου μονοπάτι χωρίς φόβο· επειδή κουβαλάω μαζί μου την εμπειρία που απέκτησα και τη δύναμη των στόχων μου. Πόσο χρονών είμαι; Και ποιος νοιάζεται! Είμαι αρκετά μεγάλος για να αφήσω το φόβο πίσω μου και να κάνω ό,τι επιθυμώ και αισθάνομαι.
-José Saramago-

Η ζωή μεταξύ της παιδικής ηλικίας και της ενηλικίωσης διαρκεί για μια στιγμή Μην λυπάστε που μεγαλώνετε. Η ζωή είναι ένα δώρο που δεν έχουμε όλοι το προνόμιο να απολαμβάνουμε.
Είναι ένα κουτί γεμάτο με στενοχώριες, εμπόδια, απολαύσεις, γνώσεις και ταλαιπωρίες. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο η ίδια η ζωή είναι υπέροχη. Κι αυτός είναι και ο λόγος που είναι σημαντικό να εκμεταλλευόμαστε την κάθε στιγμή, να την κάνουμε δική μας, να την προσεγγίζουμε με αισιοδοξία. Η διαιώνιση της νεότητας είναι μια τέχνη που συνίσταται στο να ιεραρχείς ως πιο σημαντικό το να ζεις τη ζωή στο παρόν σου από το να αφήνεις τα χρόνια να επηρεάζουν τη ζωή σου. Με λίγα λόγια, δώσε στην ύπαρξή σου νόημα.

Δεν έχει σημασία, αν έχουν γκριζάρει τα μαλλιά μας ή αν έχουν σχηματιστεί ρυτίδες στο πρόσωπό μας ή αν το σώμα μας χρειάζεται μια ανάπαυλα κάθε τόσο. Αυτό που πραγματικά έχει νόημα είναι ο τρόπος που μεγαλώνουμε, γιατί στο τέλος το σωματικό γήρας μπορεί να είναι αναπόφευκτο, αλλά το πνευματικό είναι προαιρετικό.

share24.gr

Να τους αγαπάς τους γονείς σου, ρε, όπως τα παιδιά σου.

Είναι φίλος από τη Θεσσαλονίκη. Δυο μέτρα λεβέντης. Παλιά τρώγαμε έξω κάθε φορά που κατέβαινε Αθήνα. Οι δυο μας. 

Τα τσούζαμε και λίγο. Μετά από το κρασί έβγαιναν πάντα οι αλήθειες.
Είχε έναν αφοπλιστικό τρόπο να σε καθηλώνει όταν έλεγε κάτι. Και το ΄λεγε πάντα καλά ο μπαγάσας.

Εκείνη τη βραδιά η κουβέντα ήρθε στις γυναίκες. “Στεφανάκι”, μου λέει, “άκου τι έλεγε ο μπαμπάς μου για τις γυναίκες”, κι έλαμψε ένα πονηρό γελάκι στην άκρη των χειλιών του.

“Ο χειρότερος άντρας είναι η καλύτερη γυναίκα…”

Σκάσαμε κι οι δύο στα γέλια. Όχι μόνο για την υπερβολή, αλλά και για τον τρόπο που το είπε.

Κι εκεί που γελάγαμε, ο φίλος μου άρχισε να κλαίει. Ήρεμα στην αρχή, πιο έντονα μετά, με λυγμούς στο τέλος. Δεν είχα ιδέα γιατί έκλαιγε. Ούτε ήξερα πώς να αντιδράσω. Σεβάστηκα το φίλο μου και τη στιγμή και τον άφησα να ξεσπάσει.

“Τι έγινε, ρε Μπάμπη;” τον ρώτησα στο τέλος.

“Ο πατέρας μου, ρε. Δεν τον έχω πια στη ζωή μου. Έφυγε ξαφνικά πριν χρόνια. Κι εγώ ο μαλάκας δεν πρόλαβα να του πω πόσο τον αγαπάω. Μόνο όταν έφυγε κατάλαβα το μεγαλείο του.”

Είχα μείνει να κοιτάω τον φίλο μου και να πονάω κι εγώ μαζί του. Τα ‘χουμε δεδομένα τα πράγματα στη ζωή. 

Και τους γονείς μας μαζί. Μια ωραία πρωία την κάνουν και μένουμε με τα χρωστούμενα. Κι όλα αυτά που θέλαμε να τους πούμε και δεν είπαμε ποτέ. 

Εάν οι δικοί σου γονείς ζουν, τράβα να τους δεις. 

Σήμερα.

Το σύμπαν δεν κρατάει καθυστερήσεις, 

όταν έρχεται η ρημάδα η ώρα.

Να τους παίρνεις αγκαλιά.
Μην την φοβάσαι.
Και να τους λες πόσο τους αγαπάς.
Έχουν κάνει τόσα για σένα.
Μόνο όταν κάνεις παιδιά θα καταλάβεις πόσα.
Χωρίς να σου ζητήσουν τίποτα πίσω.
Μόνο να τους αγαπάς.
Αυτό θέλουν.
Και να τους το δείχνεις.
Και τα λάθη με καλή πρόθεση τα έκαναν.
Να τους τα συγχωρείς.
Τα έκαναν κι οι γονείς τους.
Θα τα κάνεις κι εσύ με τα παιδιά σου.

Και θα έρθει μια μέρα, και σ’ το εύχομαι, που θα σε πάρουν κι αυτά στη δική τους αγκαλιά.
Για να σε συγχωρέσουν.

Να τους αγαπάς τους γονείς σου, ρε.
Σαν τα παιδιά σου.

Αν δεν υπήρχαν οι γονείς σου, δε θα υπήρχαν τα παιδιά σου.
Γιατί απλά δε θα υπήρχες εσύ.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Το δώρο», Ξενάκης Στέφανος, εκδόσεις keybooks

themamagers

Να μην ξεχνάμε στις γιορτές τα "χαμομηλάκια" που μας μεγάλωσαν

Τις γιορτές μην ξεχνάμε τους ηλικιωμένους

H κατάσταση την περίοδο των γιορτών είναι ιδιαίτερα δύσκολη για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, καθώς η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα κάνει πιο δυσβάσταχτη τη μοναξιά. 
Oι ηλικιωμένοι είναι η πιο ευαίσθητη και ευάλωτη στην κατάθλιψη μερίδα του πληθυσμού, ειδικά κατά τις γιορτινές ημέρες.

H απώλεια των αγαπημένων προσώπων αποκτά άλλη διάσταση και σημασία, βιώνεται πιο έντονα αυτές τις στιγμές. Tο ίδιο και η απομάκρυνση των παιδιών από την οικιακή εστία, προκειμένου να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια και να πορευθούν στη ζωή τους.

Συμβαίνει, και είναι άσχημο, πολλοί ηλικιωμένοι να είναι ξεχασμένοι και να ζουν μόνοι τους, και πιθανώς χωρίς σύντροφο. Tο αίσθημα της εγκατάλειψης που νιώθουν, έχοντας μείνει πίσω και μόνοι είναι εντονότερο τις γιορτές. 

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τους ηλικιωμένους, στη διάρκεια των εορτών να βρίσκονται, όχι μόνο με τα παιδιά και τα εγγόνια τους, αλλά και με ανθρώπους της ηλικίας τους, με τους οποίους θα έχουν πολύ περισσότερα πράγματα να μοιραστούν.

stogiatro